Het is wellicht geen groot nieuws, het heeft misschien niets met autisme te maken, en het komt niet in de kranten. Toch volgen bijna een miljoen mensen op Twitter hoeveel percentage van het jaar al voorbij is. Vandaag hebben we maar liefst 78% van 2022 verbruikt. Help, al zo dicht bij kerst en nieuw, was het eerste dat door mij ging toen ik dat vanmorgen besefte.  

Voor veel mensen is dat geen groot nieuws meer. Zeker als ze werken in winkels met ‘seizoenen’ of met ‘collecties’. Voor hen is het alweer lente of zomer, of misschien zitten ze in gedachten alweer bij de volgende herfst of winter. Dat is logisch, want het duurt wel even vooraleer die catalogi gedrukt, de goederen gemaakt en verscheept zijn, en de promotiecampagne op punt staat.

Bij mijn gedachten en gevoel is het eerder andersom. Het duurt een hele tijd vooraleer ik me bewust ben dat het herfst of winter is. Als ik er mij niet steeds aan zou herinneren, of aan herinnerd worden door mijn liefste, dan zou ik shorts in de winter en dikke truien in de zomer dragen. Tegenwoordig gebeurt het nog wel dat ik verrast word door het weer, of opval in een groep mensen die volgens het seizoen is gekleed, maar veel minder dan vroeger. Anders dan vroeger hink ik nu slechts dagen of hoogstens een week achterop, terwijl dat vroeger wel eens een maand of meer kon zijn voor ik het besefte.

Nog 22% en we gaan een nieuw jaar in. Niet iedereen lijkt daar mee overweg te kunnen. Sommige mensen aan wie ik het zeg, huiveren. Zelf huiver ik ook een beetje, maar dan vooral omdat ik terugdenk aan de eenzame momenten van feest – en eindejaarsperiodes van vroeger.

De mensen om me heen die huiveren, denken misschien terug aan de voornemens of beloftes die ze maakten bij het begin van dit jaar. Voornemens die ze alweer uit het oog zijn verloren. Dat konden vage beloftes zijn, zoals gezonder gaan leven, minder klagen, liever zijn tegen mensen. Het konden ook zeer concrete voornemens zijn, zoals tegen het einde van 2022 van 30% naar 40% bewegen (niet zitten), een gemiddeld overschot in calorieën met 10% verhogen, of minstens 5 trappen per dag beklimmen. En nu zien ze, met het einde in zicht, dat ze er niet zullen geraken.

Of ze worden herinnerd aan hun eindigheid. ‘Dan ben ik alweer een jaar ouder’, zuchten ze. En daarmee willen ze liever niet mee geconfronteerd worden. De genadeloze tand des tijds laat zich op zo’n moment nog eens extra hard voelen. ‘We moeten van het leven genieten’, vermanen ze zich dan luidop. En ze gaan vervolgens door met wat ze bezig waren, tegen hun zin.

Anderen denken alweer aan dat vele werk van de kerstmaaltijd, de voorbereiding die dringend moet beginnen, de ruzies met kinderen en (schoon)familie, de crisismomenten als niemand bereikbaar is of aan een of ander voorval tijdens de kerst of eindejaar periode van vorige jaren.  ‘In 1990 is er toen een frietketel ontploft. In 2005 is er niet ver van ons een vliegtuig neergestort. In 2009 is vader van de ladder gevallen toen hij lampionnen in de tijd ophing. En in 2015 was die bitch van een ex-lief van onze zoon onuitstaanbaar gemeen tijdens de kerstmaaltijd.’ Degenen die de mooie momenten herinneren lijken eerder zeldzaam, of ze houden ze voor zich.

Omdat ik week per week denk, en tijd net iets trager loopt in mijn beleving, ben ik wellicht nog lang niet aanbeland in 2022. Laat staan dat ik op 22% ben van het begin van een nieuw jaar.  Ik leef eerder nog in 2010, of misschien zelfs vroeger. In de tijd van voor de oerknal, wie weet.

Van mijn grootvader werd wel eens gezegd dat hij een eeuw achterop was, in de negentiende in plaats van de twintigste eeuw. Dat sloeg dan vooral op gewoontes, manier van kleden en sociale etiquette, denk ik. Van sommige mensen in mijn omgeving is dat volgens mij ook zo, maar zelf loop ik slechts jaren achterop.

Hoe langer ik leef hoe trager de tijd lijkt te lopen, en hoe meer het me opvalt dat mensen meer haast hebben maar ook minder op tijd lijken te zijn. Daar is vast een goede verklaring voor, maar daar wil ik voorlopig geen tijd aan besteden. Nu wil ik vooral tijd besteden om het nu te beleven, en later komt later wel.