Het is nog lang niet zo ver, maar sinds september word ik al bevraagd welke plaats ik aan Sinterklaas geef dit jaar, en wat er in mijn schoentje zit. Of beter, wat ik als verondersteld vader zal kopen voor mijn kroost. Hoe vaak ik ook aangeef dat ik geen vader ben, of toch niet van kinderen van vlees en bloed. Dat interesseert de heren en dames marketeers echter niet. Zij scheren iedereen over dezelfde kam. Welke emoties dat ook oproept. Op dit moment is dat bij hen echter al lang oud nieuws. In hun hoofden is de winterse periode immers al lang voorbij. Zij zijn nu al druk bezig met de zomerse promoties, en bedenken hoe ze mensen zoals ik, die verondersteld worden te dromen van een vliegvakantie naar warme oorden, en hoe ze mij kunnen overtuigen om voor merk x of product y te kiezen.

Hoewel ik al lang weet hoe de vork aan de steel zit bij de brave baarddrager, heb ik nog steeds veel sympathie voor het verhaal. Dat komt waarschijnlijk ook omdat de goedheilige man het niet gemakkelijk heeft, en ik een beetje medelijden voel voor hem. Toen ik kind was, hadden we alleen de Sint en de Paashaas, verder niets. Tegenwoordig lijkt de concurrentie bikkelhard geworden op de markt waarop Sint NV opereert.

Louter uit medelijden zet ik daar daarom, sinds enige tijd, mijn schoentje weer. Anders dan vroeger kijk ik niet met spanning uit naar zijn komst, maar heimelijk denk ik toch dat hij wat kracht kan gebruiken. Ik weet intussen dat Sinterklaas niets vandoen heeft met de nepsinten in supermarkten en dat hij nog voor het 6 december is weer vertrokken is. Als een marketeer me via Ivox of Myopinion dan vraagt wat ik in mijn schoentje zet, laat ik dat dan ook graag weten.

Vooreerst een lijstje met tips voor een autismevriendelijk sinterklaasfeestje, maar ook een paar oordopjes tegen het suizen van de wind op de daken, een paar gezonde paardensnoepjes van bij de veearts, een paar warme handschoenen en verder een flesje water om niet gedehydrateerd te worden. En voor de witte mieten die de daken op en af sjeezen, een tasje met leuke vrouwelijke verrassingen. In de hoop dat ik hen ook volgend jaar weer mag zien terugkomen.