Op de dag na Wereld Autisme Dag, voel ik de noodzaak om wat volgens mij het misverstand der misverstanden is rond autisme aan te kaarten. Ik ervaar het immers frustrerend om te zien hoe autisme teveel wordt gereduceerd tot alleen een paar eigenaardige gewoonten of gedragingen, zonder begrip voor de complexiteit en de concrete dagelijkse gevolgen in het dagelijks (over)leven. Autisme is bijlange niet zo simpel als het kiezen van enkele symptomen uit een lijstje vanop Pinterest. Autisme is veeleer een diepgaand complexe wijze van denken en zijn die ons leven vanaf een jonge leeftijd tot aan onze laatste ademtocht beïnvloedt.

Wat veel mensen vaak zien als autisme-gerelateerd gedrag, als ‘typisch autistisch’ (sic) gedrag, is slechts het meest opvlakkige deel van onze ervaring. Autisme gaat veel dieper, en draait om hoe onze hersenen anders werken, ontwikkelen en reageren op de wereld om ons heen. Een slimme Vlaamse spreker over autisme gaf me vorige week het voorbeeld van een glas rosé presenteren in een waterglas met hapjes. Voor velen is dat slechts een klein ongemakje, maar voor mij kan het echt mijn hele dag verstoren. Het gaat me dan niet zozeer om het glas of om de hapjes, maar om het onverwachte, het verstoren van de verwachtingen die ik heb opgebouwd in mijn hoofd.

Een ander voorbeeld van wat vaak wordt gedacht, en wat nuance vereist, is dat alle autistische mensen per se gevoeliger voor prikkels zouden zijn. Onze reacties op zintuiglijke input zijn vooral anders. Geluiden kunnen overweldigend zijn, terwijl andere zintuiglijke sensaties, zoals honger of pijn, soms nauwelijks worden opgemerkt. Dat kan tot heel eigen uitdagingen leiden, zoals het vergeten van eten of drinken terwijl ik helemaal opga in een activiteit.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn mensen met autisme niet per se gevoeliger voor prikkels. Onze reacties op zintuiglijke input zijn gewoon anders. Geluiden kunnen overweldigend zijn, terwijl andere sensaties, zoals honger of pijn, soms nauwelijks worden opgemerkt. Dit kan tot unieke uitdagingen leiden, zoals het vergeten van eten als ik helemaal opga in een activiteit.

Als ik spreek voor scholen of andere publieken, probeer ik om het begrip en de empathie voor autisme te vergroten. Als autistische persoon voel ik me geen mysterie, ik ervaar me gewoon een individu met mijn eigen manieren van zijn en de wereld ervaren om mij heen op mijn eigen unieke wijze. Ik zou graag dit misverstand rond autisme te doorbreken en een samenleving mee te helpen die mij volledig vanuit mijn denken en ervaren erkent en ondersteunt. Met begrip en acceptatie kunnen we volgens mij een meer inclusieve wereld bouwen, waarin alle stemmen gehoord worden en alle mensen, ongeacht hun neurodiversiteit, de kans krijgen om te bloeien.