Het tikken van een tekst met één vinger, zoals ik nu doe, is misschien niet het meest efficiënte of esthetisch aangename gezicht. Toch zijn er op deze manier hele bestsellers geschreven. Je zou denken dat er andere manieren zijn, en persoonlijk geef ik de voorkeur aan het gebruik van beide handen. Ik typ het liefst blind, zonder naar het toetsenbord te staren.

Helaas is dat nu niet mogelijk. De reden hiervoor is een vervelende schouderontsteking, die ervoor heeft gezorgd dat mijn blog de afgelopen dagen leeg is gebleven. Ik heb al eens een ontsteking aan mijn linkerschouder gehad, maar met een pijnlijke rechterschouder vind ik het leven net iets complexer. Waarschijnlijk omdat ik rechtshandig ben, en bovendien onhandig, zodaat ik beide handen nodig heb om het leven aan te pakken.

Gelukkig is er voor bijna alles een oplossing, soms zelfs meerdere. Deze oplossingen kunnen variëren in hoeveel ze ingrijpen in het dagelijks leven, hoeveel ze kosten en hoe lang het herstel duurt. In mijn geval bleek een pijnlijke injectie het voorlopige wondermiddel te zijn.

Volgens de arts die de injectie zette, zou het middel dat ik ingespoten kreeg ook zeer populair zijn bij mensen met een zonneallergie die desondanks willen blijven zonnen. Bij mij helpt de injectie, in combinatie met matige beweging en kinesitherapie, voorlopig norm. Hoewel het natuurlijk, zoals kwatongen beweren, altijd een ‘placebo-effect’ kan zijn.

Wat voor sommigen ‘matige beweging’ is, blijkt voor mij echter ‘matige rust’. En daarnaast moet ik ook nog de ontstekingsremmer langzaam afbouwen. Zomaar ophouden met medicatie blijkt voor mij meestal geen goed idee. Ook daarin blijkt langzaam altijd sneller dan ik denk. Ik vergeet al snel medicatie als ik er niet meteen last van heb.

Ondanks deze uitdagingen, biedt deze situatie ook een goede kans om mijn creativiteit aan te scherpen en om te gaan met beperkingen. Zoals het tikken van deze tekst met mijn linkerhand. Ik had ook de tekst kunnen inspreken en vervolgens laten omzetten, maar dat blijkt vooralsnog boven mijn technische vermogens te liggen. Desondanks blijf ik optimistisch en blijf ik zoeken naar manieren om ondanks mijn beperkingen productief en creatief te blijven. Het leven gaat immers door, met of zonder schouderontsteking. En wie weet, misschien wordt dit wel mijn volgende bestseller.