Er zijn van die dagen dat alles fout gaat. Wat absoluut niet mis zou kunnen gaan, loopt fout. Als je probeert er iets aan te doen, wordt het alleen nog maar erger. Elke poging om toch maar niets te doen, zodat er ook niets mis kan gaan, loopt altijd verkeerd af. Want als er meer dan één manier is om iets te doen, en een die van die manieren kan fout lopen, dan zal iemand die manier kiezen, en meestal ben jij dat.

Op de spreekwoordelijke klif is het zelden koel

Op die dagen merk ik dat er in elk klein probleem een groter probleem is dat vecht om naar buiten te komen. Probeer je dat klein probleem op te lossen, dan merk je dat de hoofdzaak van problemen oplossingen zijn. Meestal de oplossingen die door een ander bedacht zijn. Soms kan je het niet vermijden, maar het beste lijkt je eigen oplossingen te maken. Elke oplossing lijkt ook de deur te openen naar een complexer probleem. Zo komen er steeds meer uitdagingen. Tot je ergens tegen botst. Meestal tegen het bordje ‘Dit is de grens’.

Op zo’n moment besef ik dat het leven alleen achteraf kan worden begrepen maar alleen vooruit kan worden geleefd. Dat helpt natuurlijk niet als je het water je al aan de lippen staat, als je op de rand van een spreekwoordelijke klif staat. Dan moet je eigenlijk het hoofd koel houden, maar dat lukt uitgerekend op dat moment niet. Je kan dus best maar niet te snel beslissen te springen. Het is immers altijd een stuk dieper dan je denkt.

De oplossing om het fout te laten lopen: werken

Volgens sommigen is er maar één oplossing: werken. Helaas stijgt de kans daarmee wel dat er veel fout loopt.

Een eerste motivatie om het toch te doen, kan zijn om bepaalde problemen achter je te laten, door geld te vergaren om iemand in te huren die deze voor jou oplost. Waarmee de kans kan toenemen dat je problemen net veel groter worden, in de mate dat de oplossingen bedacht zijn door anderen. Uiteraard kan je op weg naar het werk of naar huis ook aangereden worden of een ongeval veroorzaken, of zomaar iets overkomen. Maar denk zoals de brandweer: eigen veiligheid eerst.

Een kleine groep, eerder idealistische mensen, gaan werken met de wens zich beter te integreren in de samenleving. Niet zo’n goed idee, en een bron voor ongeluk. Na een tijdje merk je dat er zoveel energie in werk gaat dat je geen tijd meer hebt voor je sociale netwerk. Je bent ook snel te moe om je na de werkuren nog in de samenleving te begeven. In het beste geval lukt ’t heen en weer naar de supermarkt.

Als je beide hordes goed weet te nemen, maak je kans succesvol te zijn. Meestal totdat je je eigen incompetentieniveau bereikt. Of groeit tot de loonschaal te komen waarop je onaardig wordt gevonden. Aan beiden ontkom je door er in te slagen onopvallend oprechtheid te veinzen.

Op weg naar de top

Lukt dat niet, dan raak je meestal niet echt ver op weg naar de top. Heel erg is dat niet, want dan is de kans te struikelen ook minder groot. Blijf je onderaan, dan kan je jezelf trouwens goed uitwerken met veel taken en feitenwerk.

Eens gepromoveerd bestaat je taak al meer uit beslissingen nemen op basis van wat anderen zeggen wat de feiten zijn. En als je de volledige leiding hebt, moet je vooral te letten op de visie van de organisatie en het procesmanagement. Het lastige feitenwerk laat je over aan de anderen.

Een waaier aan nuttig werk

Gelukkig kan je ook gewoon eenvoudig werk doen. Zonder haast uiteraard. Anders blijf je net als je computer haperen met boodschappen als ‘even geduld a.u.b.’, ‘systeem wordt opgestart’ of ‘geen reactie’.

Ook nu en dan een klusje doen kan. Maar ook daar kan het best wel eens tegenvallen. De beste aanpak bestaat de eerste 90% van de taak zelf te doen, en de rest door iemand anders te laten doen.

De eerste 90 procent van zo’n taak kost je immers 90 procent van de tijd. Maar de laatste 10 procent zou je nog eens 90 procent van de tijd kunnen kosten. De laatste loodjes wegen immers het zwaarst. Het is ook best bij twijfel te mompelen, als ik in de problemen komt dat te delegeren en als ik de leiding heb vooral na te denken. En als iemand iets zegt over de troep die je veroorzaakt, op het werk of thuis, dan verklaar je dat het gewoon ‘werk in uitvoering’ is.

Een groot stuk van de tijd gaat op in vergaderingen. Niet om zelf iets te beslissen. Eerder om te besluiten dat er iets zou kunnen gedaan worden en wie dat zou kunnen doen. In zo’n vergadering worden problemen besproken. Hoe hoger het aantal vergaderingen voor een bepaald probleem, hoe belangrijker het blijkt voor de organisatie. In een vergadering wordt vaak ook besproken hoe er gewerkt kan worden aan de interne samenhang. Die wordt namelijk hoger aangeslagen dan efficiëntie.

Zachtaardige mensen lachen het laatst. Logisch: we zijn het meest bezig.

Als je naar je medemensen kijkt, merk je vast dat zachtaardige mensen misschien de aarde zullen erven maar nooit haar delfstoffen. Weet dan dat de aardigste mensen die delfstoffen ook nog eens moeten opdelven voor wie ze krijgt. Daarom komen zij meestal het laatst.

Het valt ook op dat als iemand iets doms zegt hij dom is maar als de groep iets doms zegt jij dom bent. Toch is het beter een van de domste te lijken in de organisatie. Want als je precies weet wat er gaande is, is de kans groot dat je weldra ontslagen wordt. Je kan dus maar beter niet de slimste lijken.

Ook thuis slaat het noodlot snel toe

Eenmaal thuis slaat het noodlot toe. Het water wil niet koken als je erop wacht. Of er is teveel rijst of pasta in de pan. Net als je op het toilet zit, of even op je bed wil uitrusten, krijg je een geniaal idee, heeft iemand je nodig of valt de oplossing van het kruiswoordraadsel je te beginnen.

Ga je onder de douche, dan beslaat de badkamerspiegel maar als je hem net nodig hebt. Het washandje (of de eend of de zeep) drijft bovendien steeds weg maar blijft op de stop kleven net als je het water wil laten weglopen.

Het valt ook op dat insecten de hele dag bezig zijn je huis in te komen en er de hele nacht over doen om weer buiten te geraken. Zodra je buiten in het gras wil liggen zonnen, racen en vliegen al die insecten met jou naar buiten en kruipen ze over je heen.

Wees voorzichtig als je de deur toetrekt

Als je op zo’n dag ergens heen gaat, wees dan voorzichtig als je het huis verlaat en de deur achter je toetrekt. Het is immers zo dat voordeuren dicht gaan op het moment dat je je realiseert dat je sleutels nog binnen liggen. Ze gaan zelfs nog sneller dicht als je sleutels naast de paraplu liggen die je eenmaal buiten gekomen blijkt nodig te hebben. Omdat de zon die er daarnet was, plots verandert is in een regenbui.

Draag liefst ook geen hoed als je de deur uitgaat. Iedereen weet immers dat mensen die hoeden dragen op termijn kaal worden. Zeker bij mannen is dat zo. Bij vrouwen neemt de kans toe dat ze tegen lantaarnpalen lopen. Wees ook op je hoede voor als het koud wordt. Als het koud is, kan je immers een verkoudheid of griepje vangen.

Kies bewust je weg en je vervoermiddel

Als je elders heen wilt, en een kortere weg wil nemen duurt die gegarandeerd het langst en duurt de heenweg veel langer dan de terugweg.

Ben je met de fiets, dan gaan alle wegen heuvelopwaarts, heb je altijd tegenwind en als het regent slaat die tegen je gezicht. Het is merkwaardig dat de wind weet wanneer je terugkeert, want tegen die tijd is hij gedraaid. Maar je weet dan ook dat weervoorspellingen nooit helemaal kloppen.

Ben je met de auto, dan mag je geen haast hebben. De kans is immers groot dat de verkeerslichten op je weg allen op rood zullen springen als jij eraan komt. Geduld is een deugd maar het is vooral iets wat je bewondert in de chauffeur achter je en vervloekt in degene voor je.

Neem je de bus, dan ben je er aan voor de moeite. Als je besluit te wachten, zijn de eerste twee bussen in vertraging en komen er drie tegelijk bij de derde. Bussen komen immers altijd met drieën tegelijk. Als je besluit naar de volgende bushalte te lopen, komt de bus eraan als je net halverwege bent.

Zeg iedereen wanneer je vertrekt en vertrek dan op een ander tijdstip

Wil je verder weg, op reis, dan is de kans groot dat iedereen op hetzelfde moment als jij op vakantie gaat. Als je weer naar huis gaat, zal iedereen dat doet. Als je om vier uur ’s ochtends wil vertrekken om de anderen voor te zijn, zal iedereen dat proberen.

De plaats waar jij naartoe wilt, staat ook altijd op het randje van de bladzijde in het stratenboek. Je kan ook best een schaar meenemen want opengeslagen wegenkaarten kunnen niet worden teruggevouwen zonder een schaar te gebruiken.

Verkoop je vel duur als je gaat winkelen

Wil je gaan winkelen dan is de kans groot dat je het noedeleffect tegenkomt. Als je eindelijk aan een medewerker vraagt waar iets staat, toont die het voorwerp waar je al tientallen keren bent voorbijgelopen of waar je net voor staat. Je koopt wellicht iets met veel knopjes en lampjes, maar weet dan dat hoe snufjes iets heeft hoe minder het werkt.

Bovendien: hoe beter het koopje, hoe meer geld je kwijt bent. Als het al bruikbaar is, want alles lijkt bruikbaar tot dat je koopt. Als je iets meer geluk hebt gaat het kapot op de dag nadat de garantie verloopt. Als je er al in slaagt om te betalen, want hoe snel je ook wil buiten zijn, je staat altijd in de verkeerde rij aan de kassa.

Een vrouw zonder man is als een goudvis zonder fiets, een man zonder vrouw als een nek zonder pijn

In de liefde is het ook al oppassen. Naar het schijnt is liefde een gemeen spelletje dat genen met ons spelen om hun voortbestaan te verzekeren.

Daarvoor heb je een man en een vrouw nodig, of twee mannen, of twee vrouwen.

Sommige mensen zien de liefde nogal zwartgallig, als iets waarin ze vooral onthouden waardoor ze hebben geleden en vergeten waar ze in plezier in hadden. Ze zien een vrouw zonder man als een goudvis zonder fiets, en een man zonder vrouw als een nek zonder pijn.

‘Mijn partner is gelukkig en ik ben getrouwd’, klinkt het ook vaak. Hoe langer getrouwd, hoe meer de hoop het wint van de ervaring, vinden ze. Helaas kiezen de meeste vrouwen hun man bij verlichting waarin ze niet eens een mooie stof zouden kiezen

Om lang samen te zijn moet je erg vergeetachtig zijn en op dezelfde verliefd worden

Toch zijn er ook nog positievere mensen. Om lang samen te zijn met iemand moet je erg vergeetachtig zijn en telkens verliefd worden op dezelfde persoon. Zonder dat je beseft dat het dezelfde is en je dus denkt dat het de eerste keer is.

Als ze niet bij elkaar zijn, bij afwezigheid, dan wordt hun liefde, die groot is, nog vergroot. Want het is zoals de wind die een kaars dooft en een kampvuur opstookt. Maar ook zij zijn voorzichtig en weten dat als de penis omhoog staat en de vagijn nat is, het verstand het raam uit is.

Tot slot: je bent niet de enige

Over seks gesproken, het valt op dat als je het woord laat vallen het ineens heel stil wordt om je heen. Of er wordt gegiecheld. Je kan het beter niet vertrouwelijk fluisteren want dat is doorgaans beter te horen dan een luide schreeuw. Tenzij er een ramp ver weg is gebeurd. Hoe verder weg die ramp gebeurt, hoe groter het aantal doden en gewonden immers moet zijn om een verhaal op te leveren.

Maar als alles fout gaat, weet je: je bent de enige niet, en je kan je hele leven vullen met zoeken naar verklaringen. Bovendien: een extra jaar jezelf ergeren, anderhalf om ons te ergeren, het zou erg zijn mochten dat er nog meer worden. Ze zeggen dat je moet vechten. Met een rechte rug zou alles goed komen. Of je kan in bed blijven. Maar met dat mooie weer, dat zou toch zonde zijn, niet?

Geïnspireerd door ‘Waarom alles altijd fout gaat’ van Richard Robinson