De Spam-box legen … stilaan wordt het een routine. Al gebeurt het meestal stilzwijgend bij mij. Of doet een Spam-ophaaldienst het elke 30 dagen. Tenzij op een verloren moment, als er tijd en nieuwsgierigheid over is, durf ik ze wel eens lezen.

Sinds een jaar of twee is mijn spam sterk verminderd. Door het gebruik van alternatieve – en wegwerpmailadressen, spamfilters, regelmatig wissen van cookies en waar mogelijk anoniem surfen. Zo kunnen programmeurs, nep-kunstenaars, hoofdredacteuren van kranten, bots en hun botmasters, wetenschappers, pillenslijters, sociale media-ondernemers, marketeers, hackers, identiteitsdieven, systeemadministrateurs, andere slachtoffers, pornografen en doe-het-zelf boekaniers me minder lastig vallen.

De spam die toch nog binnenkomt is doorgaans op te delen in vier categorieën. De meeste zijn in het Engels opgesteld, sommige in het Spaans, Russisch of iets daartussenin.

Een eerste groep omhelst aanbiedingen om mijn ‘jarenlange ervaring op vlak van het genezen van autistische patiënten’ om te zetten in een PhD, M.D. of PsyD. Verder zijn er aanbiedingen tot verlengen, upgraden, restylen, hervormen of versterken van lichaam en/of geest (ingrepen en medicatie). Een derde categorie zijn de mensen die mij hebben uitgekozen om geld dat ze even niet nodig hebben te parkeren op mijn bankrekening.

Maar de vierde en laatste categorie fascineert mij het meest. Daar het gaat om mensen die vragen om een donatie, om een familielid, verwante of vriend te genezen van een of andere aandoening.

Soms bestaat die aandoening niet (verzonnen gewichtig klinkende term), maar soms wel. De toon is meestal dezelfde: ‘Als u ook maar enige empathie heeft, moet u hierop ingaan. Of u heeft een dode op uw geweten.’ Of het nu gaat om de variatie op de Marokkaanse of Mexicaanse griep, autisme, manisch-depressiviteit, geboren zonder beperkingen … dezelfde tragische toon, dezelfde moord op de taal (zowel spelling als grammatica).

Er zijn ook minder invasieve smeekbrieven, die vragen om een gift aan goed doel naar keuze (wellicht gelinkt aan de briefschrijver), of gewoon om iets op te zenden (voedsel, kleding, kunst).

Toevallig verscheen er deze week in de Humo (een Vlaams televisieweekblad) een artikel over dit soort praktijken, zogenaamde ‘Nigeriaanse oplichting’. Het valt me op omdat in het besproken geval bekende en minder bekende kunstenaars uit de hele wereld een brief krijgen met “Hallo, mijn autistische zoon is een groot bewonderaar van uw werk. Zou u een tekening willen opsturen?”.

In het artikel gaat de Humo-journaliste op bezoek bij de vermeend autistische jongen en zijn vader in Londen. Daar ontmoet ze vooral een koppel dat een aardige kunstverzameling wil opbouwen zoals anderen investeren in hun huis of in aandelen of obligaties.

Hun beeld van autisme bestaat uit een mengeling van klassieke – en hedendaagse kennis.

Zo vergelijkt de vader zijn (al dan niet bestaande) zoon met Rain Man, de autist die binnen de minuut weet dat 17 augustus 2058 op een zaterdag valt.

Zo stelt de moeder: “Wij willen focussen op de talenten van onze kinderen. We hebben twee kinderen die het moeilijk zullen hebben in deze competitieve maatschappij. Maar hun creativiteit is hun sterkte, en dat willen we stimuleren. Je kunt de toekomst niet voorspellen maar ze kunnen ons nog verrassen met hun talenten.”

Hoewel er uiteraard mensen zijn die echt een autistische zoon hebben die van kunst houdt, klinkt dit verhaal alvast meer als de ‘spam’ die ik in mijn mail krijg. Gespeend van echte mensen en echte emoties. Toch nog echt genoeg om een aantal kunstenaars in Amerika over de streep te trekken blijkbaar. Maar misschien zegt dat wel meer over hen dan over de spammers die hen oplichten.