‘Om iedereen tegen te spreken dat er iets mis is’
Ik zit in de spreekkamer van Heidi, een therapeute die gespecialiseerd is in stoornissen in het autismespectrum. Naarmate Janni’s gedrag veranderde, begonnen steeds meer vrienden over autisme. Naast het nieuwe asociale gedrag kan Janni haar handen niet stilhouden, wat iedereen voor ‘stimming’ (zelfstimulatie) houdt, een van de belangrijkste tekenen van autisme.
Janni’s kinderarts heeft ons naar haar doorverwezen ‘gewoon om het uit te sluiten’. Ik voelde er niets voor. Autisme is een modieuze diagnose, net zoals hyperactiviteit dat was toen ik nog jong was. Het ergert me nog steeds dat de rest van de wereld zich drukker maakt over Janni’s gedrag dan over haar intelligentie, maar ik begin het moe te worden om het constant door mensen te horen opperen. Dus ga ik maar, doodsbang dat Janni de diagnose ‘autistisch’ zal krijgen en dat dat haar toekomst zal ontregelen.
Tot mijn grote vreugde en verrassing is het eerste wat Heidi wil doen Janni een IQ-test afnemen. Dat is wat ik wil, het bewijs van Janni’s genialiteit, om iedereen die suggereert dat er iets mis is met haar tegen te spreken.
Alleen is 146 niet wat ik zoek. Ik wil een zo hoge score dat ik Janni’s toenemende neiging zich terug te trekken van kinderen van haar leeftijd en haar voorkeur voor haar denkbeeldige kameraadjes kan verklaren en zelfs rechtvaardigen. Als Janni iets asociaals doet, wil ik kunnen zeggen: maar ja, ze heeft wel een IQ van 280.
Michael Schofield in ‘Mijn magisch meisje’ (The House of Books, 2013)
Tistje 
@Claire: Ik heb (zoals de meeste mensen met autisme wellicht, vrouwen zowel als mannen) een hele waaier diagnoses gehad, voor en na mijn autismediagnose. En ik ben ook al met een psychiatrisch centrum in contact gekomen dat nogal overhaast te werk ging op vlak van diagnostiek. Ik ben er ook ”goed’ van af gekomen met een paar boze brieven en een zware en volledig foute diagnose.
Het komt er volgens mij op aan voor je dolgedraaid raakt (want dat komt nooit zomaar) al een goed basisnetwerk van ondersteuning (goede huisarts met name) te hebben en tijdig naar een psychiater of therapeut te stappen (mensen wachten er veel te lang mee).
Maar ik versta dat dit onder druk van anderen die bang zijn van medicatie en therapie niet gebeurt. Ook onder druk van de media die het taboe nog versterken. Helaas.
Zodat als je opgenomen je omringd wordt door de juiste mensen die voor je opkomen. Met je natuurlijke netwerk (ouders, partner, …) ben je op dat moment niet al te veel, vrees ik (dat zijn immers de ‘betrokkenen’).
Zonder psychiater en therapeut buiten de muren ben je ben je inderdaad overgeleverd aan mensen die gewoon te weinig tijd hebben om je te leren kennen en zo goed bedoeld merkwaardige en vaak foute keuzes maken.
LikeLike
Ik versta je reactie maar ik denk dat het iets oplost door te veralgemenen. ‘De’ psychiatrie bestaat evenmin als ‘de’ mensen met een persoonlijkheidsstoornis of ‘de’ autisten.
Je bedoelt misschien dat een diagnose nodig is om in behandeling te gaan?
Ik aanvaard trouwens zelf geen diagnoses die gesteld zijn zonder multidisciplinair onderzoek. En dan nog moet de uitleg hoe ze tot de diagnose zijn gekomen samenhangend zijn.
LikeLike
Psychiaters Moeten een diagnose stellen, om geld te krijgen. Zo werkt het in Nederland.
Na een gesprekje van 5 minuten, gedwongen door mijn huisarts, die ervan overtuigd is dat mijn invaliderende situatie, tussen mijn oren zit, wist de Psych dat ik cluster B was, hij krijgt zijn geld ik heb een stempel . Leve de psychiatrie in Nederland
LikeLike
Ben benieuwd wat je er dan raar aan vindt. Of wat er leuk aan zou zijn. Zelf associeer ik geen van de twee woorden met het fragment, maar het zou kunnen.
Dit stukje uit een boek viel me op omdat een aantal mensen die ik in mijn leven heb ontmoet er ook zo over dachten.
LikeLike