Toen ik als autistisch was gediagnosticeerd (en ook als zwaar verstandelijk gehandicapt, ze zeiden dat ik een IQ onder de 30 had), was dat voor mijn ouders alle reden om mijn geboorte als een tragedie te ervaren. De hele wereld zag autisme als onbehandelbaar. Soms dringt het tot me door hoe groot de kans was dat ik vanaf dat moment de rest van mijn leven in mijn hoofd zou zijn opgesloten, zonder het vermogen met de wereld om me heen te communiceren. Mijn autisme zou in dat geval een gewone gebeurtenis geweest zijn, zoals in zoveel gezinnen voorkomt, zonder verdere betekenis. Mijn ouders zagen het als een kans om uit iets “verdrietigs” iets groots te scheppen. Geluk is een houding. Niet een gebeurtenis.

Raun Kaufman (bekend van de Son-Rise methode) geciteerd door Berthold Günster in “Ja, maar wat als alles lukt” (Bruna Uitgevers, 2010)