Soms wenste ik dat iemand een pil zou uitvinden zodat mijn broer David op een morgen zou ontwaken zonder autisme, als na een lange coma, zou zeggen ‘Goh, Catherine, waar ben ik al die tijd geweest?’. En hij zou een gewone broer zijn – een broer die je evenveel terug zou geven als hij vroeg, waar je mee kon grappen, zelfs mee vechten. Iemand waartegen je kon schreeuwen en hij zou terug schreeuwen, en we zo maar door gingen tot we ons beiden uitgeschreeuwd hadden. Maar er is geen pil, en onze ruzies raken steeds in de knoop, waarop hij huilt of mort en ik me verontschuldig om hem iets te verwijten waar hij niet om kan doen.

Ik open mijn sketchboek en blader naar de achterkaft. Daar hou ik al de regels die ik David leer zodat hij tenminste weet hoe de wereld werkt mocht hij opgroeien mocht mijn ‘ooit wordt mijn broertje weer gewoon’-wens niet uitkomen. Sommige van die regels zijn eenvoudig en moet je altijd volgen. ‘Zeg excuseer nadat je hebt geburpt’. ‘Sta niet voor de televisie wanneer andere mensen kijken’. Maar andere regels zijn ingewikkelder en gelden maar af en toe. ‘Een jongen kan zijn t-shirt uitdoen om te zwemmen maar niet zijn shorts’. ‘Het is ok als je mama een knuffel geeft maar niet als je de verkoper van de game winkel knuffelt’. En dan is er ook nog die moeilijke : ‘Soms antwoorden mensen niet omdat ze je niet hoorden, maar op andere momenten is het omdat ze je niet willen horen’. De meeste mensen staan bij al die dingen niet meer stil.

Cynthia Lord in ‘Rules‘ (Scholastic Paperbacks, 2008) (eigen vertaling)