Tijdens mijn wekelijks bezoek aan een boekenwinkel, of aan de plaatselijke bibliotheek, loop ik ze af en toe voorbij. Ze liggen verleidelijk te zijn op het rek van de ‘sprinters’. Ze, dat zijn de boeken die in de kijker staan. Meestal met op hun omslag in het vet of met een schreeuwlelijke sticker ‘Waargebeurd’. Ik laat ze per definitie links liggen. Of rechts, want ik vind het echt niet gepast om iets dat rechts van me ligt links te laten liggen. Ook al is het ene letterlijk en het andere figuurlijk bedoeld. Het voelt gewoon niet lekker.

Ik heb er lange tijd over gepiekerd of ik al dan niet zo’n sticker op mijn blog zou plakken. Want alles wat ik schrijf is echt gebeurd, strookt met mijn waarheid, en zou ik niet verzonnen kunnen hebben. Dat verzinnen lukt mij trouwens echt niet goed, daar hou ik telkens weer een rot gevoel aan over, dat heb ik meermaals ervaren in mijn leven. Zowel tijdens workshops schrijven die ik volgde als op momenten waarop ik het veel gemakkelijker zou hebben gehad mocht ik iets hebben kunnen verzinnen. Op een mondeling examen bijvoorbeeld, bij de vraag ‘geef je mening’, of op elk ander moment waarop de waarheid zich niet zonder ‘make-up’ mag laten zien.

Toch twijfelen sommige mensen daar nog wel eens aan. Of dat laten ze mij toch weten. Ik kan immers niet in hun hoofd kijken of ze ook werkelijk twijfelen. Ik twijfel er zelf wel eens aan. Wie zou de tijd hebben om te twijfelen aan de echtheid van deze blog? Of aan mijn oprechtheid? Terwijl er zoveel te doen is in het leven, in hun leven?. Bij mezelf is het in elk geval nog geen moment opgekomen.

Op de vraag of alles op deze blog echt gebeurd is, zijn volgens mij meerdere antwoorden mogelijk. Geen van hen is echt fout of echt juist. Enerzijds is alles echt gebeurd, want ik heb het meegemaakt en beschrijf hoe ik het volgens mij heb meegemaakt. Anderzijds is alles verzonnen, want ik schrijf nooit op het moment zelf en doe geen live onderzoek. Ik denk dat mijn blog zich op het spectrum tussen beide punten meer naar het echt gebeurde overhelt maar niet in het extreme. In dat geval zou het ofwel te anekdotisch (en navelstaren) worden ofwel te theoretisch (en mijn bekwaamheid overstijgen).

Daarnaast is mijn geheugen wel heel gedetailleerd maar sommige details laat ik liever weg. Omdat ik ze weinig relevant vind, omdat ik denk dat ze mijn of andermans privacy zouden kunnen schaden, of gewoon omdat ik vermoed dat u het niet wil weten. Die mogelijkheid om te selecteren is, denk ik, mijn voorrecht als schrijver. Uw voorrecht is dan weer de mogelijkheid om erover te lezen en uw bedenkingen erbij te hebben. Of mijn blog gewoon links te laten liggen. Tenzij u vindt dat Tistje beter rechts van u ligt. Dat voorrecht gun ik u dan ook, en van harte.