Zoals ik vaak bezorgd ben, twijfel ik ook vaak. Aan veel, teveel wellicht. Zeker op zondag. Voor mij is dat die dag waarop mij steeds het gevoel overvalt dat ik er helemaal alleen voor sta. Anders dan Kortjakje overkomt mij de hele week niets, maar zondag net wel. Je kan het zo gek niet bedenken of het slaat toe op zondag. Een waterleiding die springt, een lift die het tussen twee verdiepingen niet meer doet, een tand die breekt, een onverklaarbare bloeding, een lelijke wonde van drie dagen geleden die ik nu pas opmerk.

Dan kan je naar een wachtdienst bellen, maar daar heb ik intussen al zoveel nare ervaringen mee dat ik het zoveel mogelijk uitstel. Wat wel soms helpt, is de handigheid van mijn vrouw, mijn ouders bellen of mijn negatieve gevoelens van me afschrijven in een mail naar mijn autismecoach of psychiater. Hoewel ik van die laatste geen antwoord verwacht, kan dat voor mij wel opluchten en mijn hoofd opfrissen. Uiteraard is dat niet noodzakelijk altijd zo en dat is lang niet bij iedereen het geval.

Maar goed, ik mag er niet aan denken, zeggen mensen om me heen. Als je aan ongeluk denkt, zou dat de kans erop vergroten. Ik heb mijn bedenkingen bij die raad, want als je ergens niet mag aan denken, is de kans toch groter dat je er wel aan denkt? De beste manier om er niet aan te denken, denk ik, is met iets anders bezig zijn. Iets wat je gedachten verzet.  In de hoop dat je ze later natuurlijk weer terugvindt.

Wat doe ik het moment dat er van alles fout loopt en de toestand zo hopeloos wordt dat je er alleen nog maar mee kan lachen uit wanhoop? Dan is het voor mij het ideale moment om mijn comfortzone op te zoeken. Een spelletje blokken of scrabble op mijn tablet kan helpen. Het verzameld werk van Jacques Brel of Leonard Cohen loeihard door de kamer laten schallen, is ook een mogelijkheid. In de veronderstelling dat er nog elektriciteit is natuurlijk. Als alles om zeep is, dan probeer ik een boek te lezen. Ik grijp het eerste het beste uit mijn boekenrek, en lees de eerste zin. ‘Of ikzelf de hoofdpersoon van mijn leven zal blijken te zijn of iemand anders, moeten deze bladzijden uitwijzen’ (David Copperfield van Charles Dickens).

Uiteraard ben ik zelf niet de hoofdpersoon van mijn leven. Dat heb ik al heel vroeg in mijn leven ervaren. Ik ben wel de verantwoordelijke, moet zo goed mogelijk voor mijn leven zorgen, en moet alle keuzes dragen. Maar de omstandigheden dienen zich aan, en ik probeer ermee te leven. Dat dagelijks leven met een parcours van hindernissen maakt het me soms erg lastig.

Dat vergt hulpstukken en hulpmiddelen, maar het is in mijn ervaring ook een spirituele tocht. Een tocht waarop ik met geduld, vasthoudendheid, humor en rolmodellen probeer vooruit te geraken. Rolmodellen effenen het pad waarop ik nooit dacht te kunnen lopen. Het zijn vaak mensen die geen succes willen uitstralen, maar mildheid met zichzelf en anderen, die hun grenzen en die van anderen graag zien. ‘Het is wat het is’, hoor ik wel eens, maar eigenlijk begint het dan pas echt. Zoals een golfspeler die een handicap heeft probeert zijn speelsterkte te diversifiëren, probeer ik dat ook. Met de nodige twijfel.

Meer kan ik er voorlopig niet over zeggen. De mensen die op het terras van het café hier schuin tegenover zitten, hebben er al genoeg over te zeggen. Het is zonnig en warm vandaag, en het terras is goed bevolkt. Mijn raam staat open, en ik kan elk gesprek horen. Als ik mijn goed isolerende koptelefoon tenminste niet opzet. De mensen op het terras lijken alvast niet geremd door twijfel. Al kan de ‘cocktail maison’, die vandaag in promotie staat, daar ook voor iets tussen zitten.

Vandaag zitten er toevallig veel gebruikers van hulpmiddelen op het terras. Dan bedoel ik niet de alcohol. Op en naast het terras staan hulpmiddelen als een kunstbeen,  rollator, witte stok, scooter, een elektrische en een gewone rolstoel. Even verderop staan een aantal wagens schots en scheef, allemaal fout geparkeerd, allen met een handicap-teken. De politie is er bijgehaald maar laat het betijen. ‘Die mensen hebben het al zo lastig in hun leven. We doen voor hen een oogje toe.’ Al twijfel ik of de mensen op het terras daar ook zo over denken.  Zij willen vast geen boete, maar wel behandeld worden als cafégangers die straks poepzat en met veel drojolijt huiswaarts zullen keren.

Elke derde zondag van de maand schrijf ik een stukje over zondagse ervaringen. Deze keer gaat het over twijfel en bezorgdheid op zondag, dat en wanneer er iets mis zou gaan.  Wat ik kan doen en hoe andere mensen om me heen ermee omgaan.