De dag goed beginnen, dat loopt bij mij op gewoontes. Is er iets in die routines verstoord, dan duurt het veel langer en loopt de rest van de dag in het honderd. Of ik blijf gewoon liggen. Tot het mijn lichaam op een of andere manier begint te storen. Bijna altijd sta ik om een uur of zeven op, het liefst bij een harmonisch klokbeeld (tussen 7:07 en 7:57). Ook als daar geen noodzaak toe is. Ook als ik al vroeger wakker ben.

Mijn bioritme is heilig voor mij. Net zoals als wensdroom steeds het slotzinnetje van Sonja Barend in mijn achterhoofd hou: ‘Lekker slapen en morgen gezond weer op’. Al blijft dat adagio wellicht een utopie, toch probeer ik zoveel als mogelijk een ritme te handhaven. Voor half tien erin, rond zeven uur eruit.  Dat eruit mag je letterlijk nemen. Het betekent dus nog niet dat ik ‘in de dag’ ben. Eerder ergens tussenin. Langzaam aan het opstarten. Mezelf aan het bijeen sprokkelen. Pas als ik ‘goedemorgen’ kan zeggen,  ben ik op. En een verstoord proces kan over de rest van de dag zorgen voor crashes nu en dan.

Een weekdag begint bij mij steeds met een koffie uit mijn Zoo-beker. Een cadeautje van mijn liefste bij een van onze uitstapjes naar het dierenpark Planckendael. In het weekend is er iets meer ruimte voor gekheden (zoals een andere beker gebruiken), maar in de week hou ik het bij gewoontes. De koffie maak ik niet zelf. Dat zou me niet lukken. Zeker niet op grootmoeders’ wijze. Die nam koffiebonen, maalde ze in haar manuele koffiemolen, warmde vervolgens water in een ‘moor’ (een waterketel), en goot die vervolgens op de koffie.

Haar kleinzoon doet het op zijn manier. Met een Senseo-apparaat. Koffie zonder melk met een vleugje tagatesse-zoetstof. Al vergeet ik nu en dan wel eens wat. Om het water bij te vullen bijvoorbeeld. Om de ‘pad’ (een ‘koffiekussentje’, niet van Senseo maar met ‘gewone’ koffie) in het apparaat te leggen. Om de beker op de juiste plaats in het apparaat te zetten. Of gewoon om de stekker in het stopcontact te steken. Waardoor er ofwel niets, ofwel een of andere smurrie uit het ding komt.  Het duurt dan wel even voor ik door heb wat er fout gaat, en weer voort kan.  Gelukkig was dat vandaag niet het geval. Anders had deze blog hier niet gestaan.

Elke zeventiende van de maand schrijf ik over een van mijn gewoontes die mogelijks doordesemd zijn door mijn autisme. Deze keer is het mijn gewoonte om koffie op dezelfde wijze te drinken uit dezelfde beker op dezelfde manier gemaakt.