Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar ’s zondags niet. Zoals wel vaker komt het volksliedje zomaar, om een of andere reden in me op, en ondervind ik een drang om het luidop te zingen. Dat doe ik wel vaker, zingen of meezingen. Alleen in gezelschap probeer ik het te vermijden. Uit vrees voor flauwe of nare reacties, maar ook uit vrees dat iemand meezingt, en echt geen toon of ritme kan houden.

Ik zing graag, in de auto en in de douche, en heb ook wel eens in groep gezongen. Soms doe ik het onbewust ook op straat. Dat merk ik vaak pas als mensen vriendelijk naar me zwaaien en opmerken dat ik goed gemutst ben. Het gebeurt wel eens dat ik zo van de kaart ben van zo’n onverwachte reactie, dat ik aan mijn haar voel en verbaasd reageer dat ik helemaal geen muts aan heb. Pas een paar tellen later dringt het door me door dat ze me weer hebben liggen.

Anders dan Kortjakje voel ik me ’s zondags meestal niet al te lekker. Ik ben vast niet de enige als ik ’s zondags op straat rond me kijk, maar dat is dan om een heel andere reden. Net zoals ik me op maandagmorgen weer als herboren voel. Hoera, ik heb het weekend en mijn weekendangst weer eens overleefd, denk ik dan, en trakteer mezelf op het liefste wat ik doe: een rondje scheuren.

Toevallig moet dat ook tegen maandagmorgen gedaan zijn. Dan komt er een resem afvalwagens langs om achtereenvolgens het restafval, het ‘PMD’ (plastic, metaal en drankkartons) en het PKK (papier en karton) op te halen. Volgens de regel moet dat gesorteerd worden, maar de meeste mensen in mijn straat lappen dat aan hun laars. Zelf doe ik het natuurlijk wel, er staan niet alleen boetes op maar het is gewoon gemakkelijker en goedkoper.

Soms doe ik het al op zondagmiddag. Om mijn zondagse blues (of is het een vorm van melancholie) te verdrijven, zet ik me aan het scheuren. Dat geeft mij niet alleen aangename trillingen of schept het aangename prikkels, maar kan ik er ook negatieve energie door kwijt. Vaak zing ik of trappel ik tijdens het scheuren en kom zo in een soort van trance. Alleen kledij en gordijnen vind ik erg onaangenaam om te scheuren, maar verder kan ik me goed uitleven op alles enigszins van papier of karton is. Soms combineer ik dat met het maken van collage’s met wat ik gescheurd heb, eventueel met nog andere technieken, al naargelang mijn gemoed op dat moment.

Sinds ik mijn verzameling artikels van jarenlang gescand en verscheurd heb, valt er bij mij niet gek veel meer te scheuren. Van verschillende mensen krijg ik gelukkig oude tijdschriften en kranten waar bijna alle artikels en reclame nog in staat. Met een glas melk en een berg koekjes een middagje scheuren is het liefste wat ik doe.

Zoals mijn grootmoeder graag garnalen pelde, mijn grootvader naar het vrouwentennis keek, mijn vader naar het voetbal, en mijn liefste naar series waar Richard Dean Anderson in speelt, ben ik aan het scheuren verknocht. Als iets me aantrekt scheur ik het uit, scan het met mijn tablet en bewaar ik op een van mijn clouds. Al het andere verscheur ik in kleine stukjes of laat ik groot genoeg zodat mijn liefste het later met touw kan samenbinden. Dat zet ik dan, al neuriënd of zingend, op maandagmorgen samen met alle andere vuilnis – en PMD-zakken op de stoep voor ons huis. Om zo vlotjes een nieuwe week te beginnen.