Vroeger telde ik graag mijn stappen. Ook al raakte ik onderweg wel eens de tel kwijt. Omdat ik afgeleid raakte of zo opging in het tellen dat ik op een paal, boom of mens botste. Nu laat ik ze tellen. Of liever, ik laat mijn activiteit meten. In stappen en in verbruikte calorieën door activiteiten. Die ik vervolgens vergelijk met de calorieën die ik opgegeten zou hebben. Of het iets oplevert, weet ik pas bij het volgend bloedonderzoek.

Voorlopig merk ik alleen enkele neveneffecten. Zoals steeds meer kledij die maten te groot blijkt. Of mijn polsen, midden, heupen en nek die dunner lijken te worden volgens het meetlint. Ook de weegschaal wijst een steeds lager getal aan.  Maar daar hecht ik al bij al niet zoveel belang aan. Dat meten niet noodzakelijk iets bijdraagt tot weten, en elk resultaat in een context bestaat, besef ik maar al te goed.

Net als de meeste mensen kan ik moeilijk om met onzekerheden. Zoals de open zee van tijd die mij tegemoet komt als ik zonder tijdsschema zou opstaan. Zonder voorbereiding zou ik teveel afgeschrikt zijn door de spreekwoordelijke zeemonsters die ik zou zien opduiken. Dan zou ik blijven liggen. De hele dag door. Net als anderen heb ik ook het verlangen om zo snel mogelijk met min of meer zekere antwoorden te komen in de chaos die mij omringt. Ik word weliswaar niet afgeschrikt door de buitenwereld, waarin niets is wat het lijkt, maar veeleer door de grillen van mijn binnenwereld.

Gelukkig zijn de onzekerheden in mijn leven al bij al beperkt.  Bijna alles wordt goed voorbereid en zo goed als mogelijk gepland. Inclusief de ruimte om mijn comfortzone te verruimen en te voorzien van verse lucht. Af en toe de ramen opzetten en intussen een stapje in de buitenwereld zetten, letterlijk en figuurlijk, helpt tegen het verzuren.

Ik hoef ook niet noodzakelijk maatschappelijke problemen waarvan ik het fijne niet weet op te lossen of ervan wakker te liggen. Daarnaast hou ik in mijn achterhoofd dat alles op elk moment kan veranderen of zelfs gedaan kan zijn. Mogelijks zonder tekenen vooraf. Lang voordat we er iets over weten of ons ervan bewust zullen zijn. Daarnaast weet ik dat veel buiten mijn macht ligt. Ook mijn voorspelde beperkte levensduur en povere gezondheid zijn niet enkel aan mij als individu toe te schrijven. ‘Doe uw best, en God doet de rest’, kreeg ik vaak te horen. En daar zit wel iets in. Ook al vond en vind ik zowel ‘mijn best’ en ‘God’ nog altijd erg vage begrippen.

Een superslim horloge dat bijhoudt hoeveel stappen ik op een dag zet, hoe snel (of hoe rustig) mijn hart klopt per minuut en hoeveel calorieën ik erdoor jaag, zal aan mijn gezondheid wellicht niets veranderen. Als mijn levenswijze er gezonder is op geworden, of ik meer ben gaan bewegen, meer calorieën ben gaan verbruiken, meer ben gaan stappen en sporten, dan is dat volledig aan mijn inzet, en niet aan dat gadget toe te schrijven.  Als mijn kledij de voorbije twee maand ’s nachts een hogere maat is geworden, als mijn heupen smaller, mijn buik strakker, mijn nek ranker en mijn polsen minder bevleesd zijn geworden, dan is dat door de inzet van mijn liefste en mezelf.

Het is dus niet zo dat ik meer op mijn voeding of levensstijl ben gaan letten. Nog steeds zie ik er weinig heil de tips van foodies en fitblogs over eten, workouts en ‘slimme’ meditatie te volgen. Als het niet bij mij past, kan het alleen maar een host versus graft-reactie teweeg brengen. Zo’n reactie heb ik al meermaals mogen ervaren, telkens ik tegen mijn gezond verstand in de incompatibele tips van hulpverleners toch eens te proberen. Nee, zo’n reactie is veel erger dan een allergische shock, want gebeurt volledig binnenin. Zelfs vleesetende bacteriën zouden er jankend van gaan lopen.

Door al die body – en mindtalk zal ik mij zeker niet beter voelen of leren kennen. Het is wel leuk dat ik, als liefhebber van lijstjes en grafiekjes maken, dankzij zo’n slim horloge en een bijhorende app, na elke maand statistische analyses kan maken, trends detecteren en veelkleurige grafieken in allerlei software kan gieten.

Daar stort ik me dan zo enthousiast op dat ik geen alcohol of snoep of andere zoethouders meer hoef of moet prijsgeven aan mijn zin in buitengewone ongezonde voeding. Vaak spring ik dan zodanig veel in het rond dat ik nog gemotiveerder wordt om te blijven bewegen. Op zulke momenten ren ik mezelf net niet voorbij. Intussen probeer ik gezwind op zoek te gaan naar wat ik voorheen liever niet zag. Ik heb dus nog geen dieet-methode leren kennen die ik zo leuk vind. Al begrijp ik best dat lang niet iedereen mijn enthousiasme deelt. En dat hoeft ook niet. Ga vooral bij jezelf en bij mensen die er iets van weten te rade, maar wees vooral geïnspireerd. Meer niet.