Het gebeurt wel eens ik dat op het eerste gezicht onverstaanbaar gedrag stel. Meestal gaat het om iets wat volgens omstaanders onverklaarbaar plots gebeurt. Sommige mensen geven dan blijk van grote verbazing. Soms is het niet meteen duidelijk wat ze hen overkomt. Ze interpreteren het, niet onlogisch, als een sociale strategie. Als een techniek om iets op ongeoorloofde wijze te bereiken.

Het kan ook best zijn dat mijn gedrag onopgemerkt blijft. Als het gedrag onverklaarbaar maar ook niet storend is, Dat is meestal het geval wanneer mijn inbreng in een bepaalde groep vooral bestaat uit actief luisteren en noteren om nadien feedback te geven. Ik ben immers niet zo goed in het vlot en direct uiten, laat staan verwoorden van gedachten, ideeën, emoties en meningen.

Het duurt een hele tijd vooraleer ik mijn gedachten en gevoelens op een rij heb, en nog een tijd daarna vooraleer ik ze kan verwoorden. Zeker als het gaat om emoties kunnen er weken, maanden en zelfs jaren overgaan vooraleer ik precies weet wat ik op een bepaald moment gevoeld of gedacht heb. Zowel als het gaat om positieve als om negatieve gevoelens. Dat betekent geenszins dat ik ongevoelig zou zijn, of over weinig nadenk of ideeën heb, eerder integendeel.

Ik ben immers niet zo goed in het uiten, laat staan verwoorden van mijn emoties. Het duurt een hele tijd voor ik precies kan verwoorden wat ik op een bepaald moment gevoeld of gedacht heb. Zowel als het gaat om positieve als om negatieve gevoelens. Dat betekent geenszins dat ik ongevoelig zou zijn, wel integendeel.

Voor wie deze blog leest, is het misschien een tot vervelens toe gehoorde boodschap maar ik wil toch nog eens benadrukken dat dit zeker niet voor alle mensen met autisme opgaat, en dat de manier hoe ermee om te gaan ook voor iedereen anders is.  Net zoals dat opgaat voor de rest van mijn blog, is niets van wat volgt een regel waar niet van af te wijken valt. U weet wel: die wet van Maden en Perziken (sic).

Het komt dus wel eens voor dat ik plotseling blijk geef van een implosie, mij terugtrek, letterlijk of figuurlijk, in een ruimte alleen wil zijn of niet meer betrokken ben bij het gezelschap waar ik op dat moment bij sta. In het verleden ging dat vooral gepaard met een gevoel van eenzaamheid.  Op zo’n moment wordt elk initiatief tot sociaal contact voor mij teveel, en kan je mij het best met rust laten.

Zo’n moment wordt vaak uitgelokt door de indruk die ik krijg dat de omgeving best zonder mij kan, en dat alles veel te moeilijk is geworden.  Ik kan op zo’n moment ook niet geloven dat er mensen zijn die verbaasd reageren en niet weten wat er aan de hand is, en waarom ik mij terugtrek. Dat terugtrekken is volgens mij geen bewuste reactie, maar eerder een automatische reflex. Waarschijnlijk is het een overlevingstechniek. Om mijn hersenen te laten afkoelen, en weer voeling te krijgen met de grond. Ik heb immers vaak de neiging om op zo’n moment mijn schoenen en sokken uit te doen en mijn voeten te strelen. U zal het misschien raar vinden, maar een voetmassage kan een wereld verschil maken.

Nochtans zijn er mensen die zich volgens mij van de domme houden, en blijven aandringen, op een volgens mij bemoeizuchtige manier. Als zij mij niet met rust laten, lijkt het voor mij dat ze mij op dat moment aan het pesten zijn. Dat scherpt mijn negatieve energie aan, en kan leiden tot agressie. Eerst verbaal, daarna, als het echt niet anders kan, fysiek. Het kan best dat er mensen met autisme zijn waarbij andere oplossingen beter helpen, en dat zijn er veel verschillende, omdat elke mens met autisme anders is.

Het ergste wat je in mijn geval kan doen is op zo’n moment meteen willen weten wat mijn gedrag veroorzaakt heeft, meteen de oplossing voor de situatie willen bedenken vanuit eigen kennis en ervaring, en die terstond ook willen uittesten.  Meestal denken deze mensen ook nog dat ze één of een beperkt aantal oorzaken kunnen aanwijzen die mijn reactie hebben veroorzaakt. Hun ‘gutmachungsijver’ maakt het allemaal nog veel erger.

In werkelijkheid is mijn gedrag immers het culminatiepunt van ontelbare kleine spanningen, irritaties en frustraties die elkaar in verloop van tijd hebben vergroot door kruisbestuiving. Wat uiteindelijk heeft geleid tot een uitbarsting of implosie heeft dus eerder weinig te maken met het moment zelf. Het kan een rol gespeeld hebben, maar de mensen die ermee te maken krijgen, kunnen het beter niet te persoonlijk opvatten.