Oeps, het is weer eens gebeurd! Om het half jaar vergis ik mij bij het verzenden van een sms met mijn smartphone van bestemmeling, van ‘contact’. Mijn marsepeinen vingertjes glijden dan onvrijwillig naar een verkeerde sneltoets.

Echt ‘gevoelige’ informatie, in de zin van belastend of geheim, staat daar niet in. Ik stuur die informatie immers nooit via sms. Het zijn veelal sms’jes met kusjes, knuffels, roosjes en tulpen, zonnetjes en sterren, zes zwevende letters z, of een snurkend varkentje. Als het op sms’en aankomt, ken ik stilaan het romantisch emoij-alfabet. Soms staat er ook een of ander citaat bij van een dichter, of wijze uit een ver verleden. Of een vergelijking met een of ander aaibaar dier of een aaibare plant. Die zijn maar voor één iemand in mijn leven bedoeld, voor mijn liefste.

Louter door mijn onhandigheid gebeurt het dus dat zo’n berichtje wel een, onbedoeld, bij een ander terecht komt. Om een of andere onverklaarbare reden is dat, tot nu toe, steeds een andere vrouw geweest. Vermoedelijk omdat de mensen die zo vriendelijk zijn om te sms’en vooraleer mij op te bellen bijna altijd vrouw zijn. De meeste mannen trekken zich daar niet van aan. Die sturen dan ook meestal mails. Daar antwoord ik dan op. De kans naar de verkeerde te sturen, valt nog mee. Het ‘enige’ wat dan fout kan lopen, is de toon en inhoud van de mail.

Gelukkig verstaat mijn liefste dat het mij soms overkomt. Daar ben ik blij om, want ze zou het verdacht kunnen vinden. Of beschamend. Natuurlijk stuur ik, zodra ik het heb opgemerkt, veel excuses naar het ‘slachtoffer’. Die andere schrikt soms wel eens of is vertederd. Of ze vind het een beetje jammer dat ze niet van hun partner of liefste zoiets krijgen. Echt slechte reacties heb ik nog niet gehad, ook al zijn er mensen die zich bij onze volgende ontmoeting ‘vreemd’ gedragen. Net iets vreemder dan het vreemde gedrag dat de meeste mensen hebben.