Of iemand het nog de derde zit noemt, weet ik niet. Toen ik, zo’n dertig jaar geleden, een (studie) jaar moest dubbelen, of bissen, was dat nog het geval. Dat jaar, toen ik 18 werd, kreeg ik een (Vlaams) ‘C-onderwijsattest’. Ik mocht of moest dus een jaar zittenblijven. Op eigen vraag dan nog wel. Daar had ik een motivatie voor. Het was dus geen opwelling of ingeving van het moment. Al van bij het begin van het schooljaar was ik aan het denken hoe ik het duidelijk zou maken dat de tijd nog niet rijp was om het algemeen secundair onderwijs, dat voorbereidde op hoger – of universitair onderwijs, af te ronden.

Toen ik bij het begin van de lente eerst terloops, daarna wat duidelijker, liet merken, viel dat niet bij iedereen even goed. Dat verbaasde me niet, omdat ik wel meer dingen zei die minder goed vielen. Zo kwam ik regelmatig in ruzie met mijn klasgenoten, wanneer zij iets verzwegen of logen tegen leerkrachten in verband met leerstof of bepaalde school etiquette die ze overtreden . Ik herinner me dat ik meer dan eens ‘ik kan daar toch niet over liegen’ heb geroepen toen ze mij weer eens onder druk probeerden te zetten.

Dat ik liever nog een jaartje wilde bissen, was een bewuste keuze. Ik voelde immers van bij het begin van het schooljaar al dat ik nog niet klaar voor een leven in het hoger onderwijs. Dat heb ik ook eerlijk bekend. Medeleerlingen vonden het een beetje bizar, maar niets ongewoons voor mij. ‘Je zal best wel weten wat je doet’, zeiden ze. Enkele van de leerkrachten waren, toch een beetje tot mijn verbazing, erg boos. Misschien was dat uit onmacht, omdat ze niet al te veel aan konden doen. Er was ook iemand die me zei dat ik een verkeerd beeld had over mijn toekomst, en dat hoger onderwijs voor mij niet was weggelegd.

Toen ik dat jaar voor Wiskunde zo weinig haalde, 7 op 100, dat de school zich niet kon veroorloven mij te laten gaan, werd hij dan ook aangeduid als degene ‘die het in mijn hoofd had gepraat’. Ik vond het erg dat ze dachten dat ik dat blijkbaar niet zelf had kunnen bedenken. Tijdens mijn extra jaar kwam ik trouwens geen motivatie te kort, haalde ik onderscheiding, wist ik meteen naar welke hogeschool ik wilde, en waar ik op op kot/kamers wilde wonen.

Achteraf bezien bleek mijn keuze om een jaartje te dubbelen een goede keuze. Het gaf me een jaar de tijd om me mentaal voor te bereiden op de overgang naar een heel andere onderwijsvorm. Verder studeren was bovendien van thuis uit financieel niet zo vanzelfsprekend. Ook het studieadvies van het centrum dat leerlingen medisch en psychosociaal testte, was eerder sceptisch. Ze wisten niet goed wat ze moesten adviseren, en zagen me voor geen enkele verdere opleiding echt geschikt.

‘S. heeft ongetwijfeld vele talenten maar deze zijn zeer versnipperd en uiteenlopend. S. mist bovendien de tools om tot een eindresultaat te komen dat bruikbaar is voor de samenleving. Daardoor lukt hij in alles in een beetje maar dat volstaat niet op het einde van de rit.’ Kortom, ik besefte dat ik maar één kans kreeg, mijn ouders daar heel dankbaar voor was, en me daar best goed op voorbereidde. Een zomervakantie, met of zonder vakantiebaantje, zou daar veel te kort voor geweest zijn, en mezelf voorbereiden voor ik geslaagd was zou in gaan tegen mijn gedachte ‘nooit de huid van de beer verkopen vooraleer hij geveld is’.