Als ik de voorbije vijf maand ga herinneren, later in het rust – en verzorgingstehuis, met de opvolger van de tablet op mijn schoot, in contact met de hele wereld maar toch nog steeds eenzaam, dan zal het waarschijnlijk zijn door de ontdekking van Hei Hei. Als je kinderen hebt die graag films kijken, of vertrouwd bent met animatie, weet je vast meteen wat ik bedoel en ken je Hei Hei.

Ik wil me alvast verontschuldigen bij zij die bij hoog en bij laag beweren dat het niet ‘Hei Hei’ is maar ‘hei hei’, en de klemtoon niet op het eerste maar op het laatste woord ligt. Hoewel ik veel respect heb voor hun enthousiasme, heb ik evenmin gadgets, kledij of rituelen die erbij  horen. Zoals bij veel andere fenomenen, blijf ik een respectvolle observator, vanop een afstand die ik veilig acht. Hoewel steeds minder zeker is wat er nog veilig is tegenwoordig. Zeker als je weet dat kinderspeelgoed bovenaan de Europese lijst van ‘gevaarlijkste voorwerpen’ staat.

Hei Hei is een haan met een kleine gestalte, die over de hele wereld bekend staat als de meest achterlijke sidekick ooit gemaakt. Hei Hei figureert naast de avontuurlijke en dappere Vaiana in de gelijknamige Disney animatiefilm uit 2016. Het verhaal is gelukzalig eenvoudig: ze heeft als grote missie haar grootmoeder te eren door de oceaan over te zeilen en de eeuwenoude tradities van haar voorouders te herstellen. Onderweg trekt ze met Hei Hei, de Oceaan zelve en halfgod Maui, ten strijd tegen allerhande monsters  maar uiteindelijk vind ze waar ze altijd naar heeft gezocht: haar identiteit.

Het is eerder bij toeval, en vooral door de Covid-19-periode, dat ik deze film heb mogen ontdekken. Het was een tijd die ik vooral doorbracht bij mijn liefste, die grote fan is van allerlei soorten films, onder andere van Disney, die ze meerdere keren na elkaar blijft bekijken. Dat laatste komt goed uit voor mij omdat ik met mijn toenemende spanningsallergie moeilijk nog een filim kan uitkijken die te onvoorspelbaar, spannend of gewelddadig is. Het leven zelf is steeds onvoorspelbaarder, rijkelijk bevloeid met spanning en om elke hoek dreigt tegenwoordig wel (verbaal) geweld.

Tijdens die Covid-19-periode heb ik trouwens ook een andere film mogen ontdekken, Coco, die ik in het geheel nog mooier vond. Toch vond ik daarin niet meteen één scène of één figuur in vond die me zo aansprak. Dat is het moment dat Hei Hei merkt dat hij, louter toevallig, door ergens in slaap te vallen, in een avontuur is betrokken dat voor hem veel te groot is. Een avontuur waar hij niet meer van weg kan vluchten. Het moment waarop hij merkt dat hij op een gammele boot is, omringd door niets dan blauw water, een eindeloze vlakte oceaan, alleen met een wezen dat denkt dat de oceaan haar heeft uitverkoren om de confrontatie met het Kwaad aan te gaan.

Wat kan je dan anders doen dan wat Hei Hei doet: één grote, langgerekte schreeuw uit zijn keel puren? Wat een herkenning ervoer ik op dat moment, met mijn agorafobie, angst voor water, gammele vervoersmiddelen en roekeloze avonturiers die al improviserend ergens heen willen. Veel keuze heeft Hei Hei ook niet, behalve in zee springen of, eenmaal terug opgevist, zo stil mogelijk ijsberen, wachten tot hij eten krijgt en als hij daartoe wordt opgeroepen een zinvolle bijdrage te leveren.Vanaf dat moment wist ik: niet de halfgod of het zeilmeisje zijn voor mij de helden, maar het eenzame haantje dat water, vuur, lucht en aarde overwint en tot na het einde erbij blijft.