Er zijn weinig thema’s waarover ik zoveel vragen krijg als over liefdesrelaties en liefde in de brede zin van het woord. Dat verbaast me wel. Als het gaat over liefde en liefdesrelaties voel ik me immers een ‘beginner’ of ‘dummie’. Telkens als iemand me schrijft met de aanhef ‘Beste, ik weet dat jij veel kent van relaties’, dan vind ik dat veel te veel eer.

Toch lees ik elke vraag aandachtig, probeer ze vanuit mijn ervaringen te bekijken, en geef ik mijn eerlijke antwoord. Soms krijg ik een ontroerende mail terug, soms een ventilatie van ongenoegen, als mijn antwoord botst met wat de vrager al in gedachten had. Dan krijg ik wel eens terug: ‘Zo denkt een autist helemaal niet over (het onderwerp van de vraag die gesteld werd)” of “Daar kan je als autist geen goede mening over vormen”. Het is niet omdat ik autistisch denk, dat ik hetzelfde denk of over dezelfde onderwerpen een gelijkaardig mening heb als sommige andere autistische mensen. En als ik over iets geen mening kan vormen, dan is dat volgens mij alleen omdat ik er geen ervaring mee of kennis over heb, of omdat het mij niet interesseert.

Onlangs kreeg ik een mail van Elin, een jonge vrouw, zonder autisme, die mijn blog heeft leren kennen via haar moeder, die werkt in een gewone school waar enkele mensen met autisme les volgen. Lisa schrijft het volgende : “Ik heb enkele weken iets gehad met Fredrik, een begaafde jongen met autisme. Het regende toen, en ik verveelde me. Nu heb ik een ander leren kennen, en moet ik hem vertellen dat er niets meer is tussen ons. Hij is extreem gevoelig en niet zo volwassen, hij kan moeilijk om zijn verlies en doet wat hij graag wil doen. Hoe kan ik hem afwijzen zonder dat er gedoe van komt? Gedoe met autisten komt volgens mijn meetje als ze onduidelijkheid ervaren. Toch denk ik dat hij extreem teleurgesteld zal zijn als hij niet meer gezien zal worden met mij.”

Het zal je misschien teleur stellen maar mijn ervaring met jongens (en meisjes) afwijzen is vrij beperkt. Ook mijn ervaring met ‘gedumpt’ worden als jongen trouwens. Toch wil ik proberen een kort antwoord te geven op je vraag. Volgens mij heeft je moeder daar al een aanzet toe gegeven.

Als je ‘gedoe met autisten’ wil voorkomen, kan je volgens mij best duidelijk zijn. Je kan er volgens mij ook best mee rekening houden dat je ex-vriendje teleurgesteld zal zijn, tenzij hij jullie relatie vrijblijvend opvatte. Het onder vier ogen duidelijk, concreet maar toch rustig en vriendelijk zeggen, lijkt mij het beste. Hoe dat gebeurt, hangt natuurlijk af van hoe jullie beiden met elkaar omgaan, en welke verwachtingen jullie hadden (en hoe ver die van elkaar af staan). Neem daar de nodige tijd voor, het is een boodschap die niet zo gemakkelijk is, en probeer jezelf voor te stellen hoe je zelf zou reageren mocht iemand dat tegen jou zeggen. Uiteindelijk is Fredrik in de eerste plaats mens, met veel gevoelens (niet altijd zoals bij jou uitgedrukt misschien) en verwachtingen in het leven en de liefde. Zo zou het best kunnen zijn dat hij al met een ander lief is, of zijn gedachten heeft gezet op andere uitdagingen.

Als je iets ergs vreest, agressie of veel onbegrip, kan je je best laten vergezellen door iemand die je steunt op dat moment, en dan best niet je huidige vriend maar je moeder of iemand met levenservaring. Dat kan voor een moeilijk moment zorgen, maar ik denk dat het dan duidelijk is voor iedereen hoe de nieuwe situatie is. Het kan zowel jou als hem helpen om in de toekomst zorgvuldig te zijn en goed te communiceren voor, tijdens en bij de afloop van een liefdesrelatie.