Ondanks een verlangen naar verbinding, hebben autistische volwassenen door hun anders beleven van de wereld, minder kans op een dergelijke verbinding. Autistische volwassenen bevinden zich ook niet langer in een verplichte sociale omgeving en hebben minder vaak de kans om sociale banden met collega’s te smeden.

Factoren zoals gedeelde interesses, een veilige ontmoetingsplek, respect en acceptatie zoals ze zijn, maken initiatieven om tot sociale omgang te komen gemakkelijker voor hen.

Autistische volwassenen hebben echter niet alleen graag sociale contacten met andere autisten, er zijn ook veel voorbeelden te vinden van goede autistische en niet-autistische contacten. Dat is vooral het geval als ze niet ‘erbij moeten horen’, hun autistisch gedrag niet moeten maskeren. Voelen ze zich wel zo onveilig om te moeten maskeren, dan kan het leiden tot een toename in eenzaamheid.

We raden dus af om autistische individuen te trainen, begeleiden of aan te moedigen om zich aan te passen aan de sociale normen van niet-autistische mensen. We pleiten eerder om hen aan te moedigen om een positief beeld van zichzelf te vormen en zelf-acceptatie te bevorderen, om zo tot minder gevoelens van eenzaamheid te komen.

Kana Umagama (University College London) (e.a.) in het artikel Loneliness in autistic adults: a systematic review. In Autism, Maart 2022