Toen ik nog jonger was dan nu, kon ik zonder voornemens, zonder plan, zonder concrete voorbereiding de zomer niet aan. Tegenwoordig lukt dat al beter. Hoewel, ik krijg het nog steeds benauwd elk jaar begin juni. Om een of andere reden stijgt mijn hartslag in rust, moet ik veel meer naar het toilet, en raak ik plots veel vermoeider. Toen ik nog naar school ging, leek er een logische verklaring voor: oververmoeidheid en faalangst. Tegenwoordig ga ik allang niet meer naar school, en lijkt er ook geen reden meer tot angst om te falen.

Intussen weet ik me gelukkig al beter dan vroeger bezig te houden. Ik ben zelfs getraind om me ‘in stilte’ of ‘zinvol’ bezig te houden. Met een steeds uitgebreidere verzameling activiteiten die in de voorbije jaren heb verzameld, om te doen tijdens de ‘lege’ uren. Meer zelfs, ik heb de indruk gekregen dat ik steeds meer te doen heb. Zoveel dat ik niet denk dat alles nog te kunnen doen in het leven dat me nog rest. De verleiding om de hele dag door te verzuchten dat ik ‘nog zoveel te doen’ heb, is groot. Steeds vaker neem ik dan ook voor in de zomermaanden zo te vertragen dat ik ertoe kom om niets te doen. Genoeg om goed te slapen maar verder niets. In elk geval niets willen.

Tijdens de zomerperiode neem ik me voor om het te houden bij goede gewoontes, en voor de rest niet te veel te verwachten. Net zoals ik me, elk jaar opnieuw, voorneem veel water te drinken, mijn huid elke dag in te smeren met hydraterende crème (zeker als het heel erg warm is) en mijn energie niet te verdoen aan wat niet de moeite waard is.

Anders dan vroeger, hoeft mijn planning niet zo strak te zijn als in de rest van het jaar. Meer dan in andere seizoenen hou ik me vast aan vaste ogenblikken en vertrouwde plaatsen. Toch zou ik, zoals sommige mensen (met of zonder autisme), niet elk jaar naar dezelfde plaats op vakantie willen. Er zou namelijk altijd wel iets zijn dat niet hetzelfde is, en me zou teleurstellen, na een goede ervaring de vorige keer.

Behalve genieten van goede gewoontes, is mijn andere voornemen tijdens deze zomer vooral ’s morgens vroeg en ’s avonds laat buitenshuis te zijn. Ik heb namelijk de neiging mezelf tijdens de zomermaanden te isoleren, en zoveel mogelijk tijd als in een zomerslaap door te brengen in een huis met gesloten gordijnen. Dat lijkt op het eerste gezicht wel goed, omdat het energie spaart, en prikkels mijdt. Telkens de zomer eindigt bekoop ik dat dan wel met moeilijk terug op gang komen, actiever worden en terug in mijn gewoonlijke dynamiek van het tussenseizoen komen. En dat vind ik telkens zo jammer, omdat daar, in het tussenseizoen, het beste van het leven gebeurt. Voor mij dan toch.