We kunnen niet in andermans hoofd kijken. En toch lijken zoveel mensen dat zo graag te willen. Of dat zeggen sommigen toch. ‘Oh, hoe graag zou ik niet in dat kopje van onze Wim kijken’. Of ‘als ik maar kon zien wat er in het hoofd van onze Sofie omgaat, zou ik daarmee rekening kunnen houden’. Sta me toe om daaraan te twijfelen.

Sommige mensen proberen het toch. Ze proberen van gezichten te lezen wat anderen denken. Ook van mijn gezicht. Toch verstaan ze de signalen die ik geef maar beperkt, verdraaid of geïnterpreteerd zoals het hen goed uitkomt. Ik neem het hen niet altijd kwalijk. Maar het is niet omdat ik iets zwieriger kan verwoorden dat ze mij beter verstaan, vaak integendeel. Sommige mensen wijzen er mij wel eens dat ik de verkeerde woorden gebruik, dat ik niet denk of voel wat ik verwoord, en andersom.

Of je me dan wel serieus neemt? Toch wel, klinkt het. Toch niet, denk ik. Het lukt me ook niet echt om het gewoon te worden niet serieus te worden genomen. Dat geeft niet echt een goed gevoel. Ook al probeer ik het niet te persoonlijk te nemen. We beschikken allemaal maar over begrensde hersencapaciteit, en weinig mensen zijn lief voor en zorgzaam met hun hersenen.

Ook al zijn er gelukkig wel wat mensen in mijn omgeving die mij zien zoals ik me uitdruk, en niets achter mijn woorden zoeken. Of het zijn mensen die vragen stellen als ze iets niet meteen verstaan. Mensen die niet meteen aan het interpreteren slaan, op basis van wat dan ook.

Helaas zijn er meestal mensen die graag mijn ‘problemen’ in één uitspraak van de baan zouden vegen, in één knip opgelost zouden willen zien. ‘Iedereen heeft het’, ‘het is zo erg niet’, ‘met een kusje en wat warme melk los je het wel op’. Ik kan er begrip voor opbrengen, maar toch voel ik me niet ernstig genomen.

Toegegeven, ik vind het ook best moeilijk mensen ernstig te nemen. Of het nu in de media of op straat is. Als iemand iets zegt of doet wat voor mij zeer onlogisch en irrationeel overkomt, is dat wel ernstig, of is het gewoon om te lachen bedoeld? Soms word ik er verward door als ik iets hoor, lees of zie. Vermoedelijk, denk ik dan, is het in scène gezet, heeft een bedoeling achter de bedoeling, of moet het een campagne van een nieuw product of een nieuwe dienst voorstellen?

Excuses zijn dus niet nodig als je mij niet altijd even serieus neemt. Probeer gewoon jezelf af en toe in vraag te stellen, andere meningen te erkennen of te vragen wat ik bedoel.