Ik ben Marie, een autistische vrouw, en ik besefte na het lezen van je blog dat ik altijd al een doodgewoon leven wilde leiden. Een van de redenen daarvoor is dat ik geen bijzondere talenten heb. Ik werk sinds ik afgestudeerd ben als douanebediende bij een autobedrijf.  Als ik thuiskom breng ik meestal mijn avonden door met kijken naar televisie of met lezen van boeken die ik haal bij de plaatselijke bibliotheek.

Al sinds ik me bewust ben heb ik moeite gehad met sociale situaties en begrijpen van lichaamstaal. Dat leidt soms tot ongemakkelijke momenten op het werk of tijdens sociale bijeenkomsten. Ik kleed me graag goed en opvallend, en sommige mannen reageren daar wel eens op met ongepast gedrag.

Over het algemeen heb ik geleerd om daar goed op te reageren en me aan te passen aan de wereld om me heen. Dat kost wel wat moeite, maar niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk zou gaan in mijn leven. De psychiater die mij op mijn veertiende met autisme diagnosticeerde, zei trouwens dat ik een van die unieke mensen was die een veel moeilijker leven dan de anderen tot een goed einde zou brengen.

Sinds een jaar of vijf heb ik besloten iets te doen met mijn autisme. Na een reportage over autisme met Elise Cordaro, ben ik begonnen te onderzoeken wat het voor mij betekende om autistisch te zijn. Ik heb toen ontdekt dat heel wat autistische mensen boeken hebben geschreven, dat er kunstwerken zijn gemaakt die autisme uitbeelden en dat er ook zoiets bestaat als een autismegemeenschap. Ik ontdekte dat mijn rare brein ook wel wat voordelen had, en dat mijn talenten als douanebediende ook wat te maken hadden met autisme.

Ik besloot vanaf dan ook bij een autismecoach langs te gaan. Samen met haar begon ik mezelf stilaan beter te begrijpen en me meer op mijn gemak te voelen in sociale situaties. Ik leerde over de verschillende manieren waarop mensen communiceren, en begon de sterktes van mijn eigen communicatiestijl te ontdekken. Een van de gevolgen was dat ik stopte met mezelf voortdurend te verontschuldigen voor wie ik was of wat ik deed. Mijn collega’s en mijn werkgever merkten dat ik stilaan maar zeker veranderde. Sommigen waren daar niet zo blij mee, maar mijn werkgever vond dat ik erop vooruitging. Het bedrijf waar ik werkte, bood me promotie aan in dezelfde functie en ik begon meer te verdienen.

Ook in mijn persoonlijk leven veranderde er langzaam maar zeker het een en ander. Na een tip van mijn autismecoach sloot ik me aan bij een boekenclub van autistische mensen en ik begon ook een schrijfcursus te volgen. Tot mijn verbazing leerde ik een lieve jongen kennen in de boekenclub met wie ik een spannende relatie begon, en een reis maakte naar Egypte. Wat ik nog leuker vond was dat mijn medecursisten in de schrijfcursus zeer enthousiast waren over mijn schrijfsels. Tot mijn verbazing bood een van de lesgevers, die werkte bij een grote uitgeverij, mij een boekencontract aan, om mijn gedichten en zelfhulpteksten uit te geven.  Ook de blog die ik had aangemaakt, en waarvan ik nooit dacht dat het iets ging, worden, kreeg een kleine groep trouwe volgers.

Uiteindelijk werd echter alles weer zoals het was. Mijn promotie bleek toch niet zo goed af te lopen, en ik verlangde naar mijn oude baan, die ik uiteindelijk terugkreeg. De jongen die ik leerde kennen bij de autistische boekenclub, bleek uiteindelijk meer problemen te hebben dan hij aankon, en vond mij te saai. Ook mijn boekencontract bleek toch niet wat het was, en de uitgeverij gaf mij de tip nog wat te oefenen vooraleer ik nog een boek uitgaf.

Uiteindelijk realiseerde ik me dat een doodgewoon leven niet betekent dat je je moet aanpassen aan de normen van anderen. Met de hulp van mijn autismecoach, waar ik nu nog regelmatig langsga, ontdekte ik dat geluk en succes voor mij betekende dat ik mijn autisme ging zien als een erkenning van een bepaalde manier van denken maar ook niet meer dan dat, en dat ik mijn leven het beste op mijn eigen voorwaarden leefde.