Als een razende tekeer tegen de werkelijkheid
Hoewel ik nooit overga tot lichamelijke agressie, gebeurt het maar al te vaak dat ik snauw of schreeuw tegen mijn geliefden of mok en me loop op te vreten als ik mijn zin niet krijg.
Ik herinner me hoe furieus ik was toen mijn zoon de diagnose autisme kreeg. Hoe ik als een razende tekeerging tegen de werkelijkheid. En dat ik, als ik me niet meer kon inhouden, al die opgekropte woede afreageerde op mijn vrouw – door haar te bekritiseren, veroordelen en beschuldigen (alsof zij nog niet genoeg aan haar hoofd had; alsof ze niet zo veel pijn had als ik).
Het is heel gemakkelijk anderen te veroordelen om hun kinderlijke, verwende of agressieve gedrag, maar eerlijk gezegd weten we best dat er in ons allemaal wel een klein kind zit dat feitelijk gewoon zijn zin wil hebben en zich kinderachtig gedraagt als dat niet gebeurt.
Russ Harris in ‘De klappen van het leven / vervulling vinden als het leven pijn doet‘ (Bohn Stafleu Van Loghum, juni 2012)
Tistje 
Nee ik ga niet schreeuwen en het ook niet tot het einde van mijn dagen opwerpen. Zo zit ik niet in elkaar, heb mijn leven lang veel moeten slikken en huilen mocht niet van moeder. Dus ik vergeet het gewoon want het leven gaat door en treuren of blijven hunkeren naar dingen waar je niets aan kunt veranderen vind ik zinloos en een vorm van zelfkwelling. Daar voel ik niets voor.
LikeLike
Mijn ervaring is nochthans dat mensen die hun teleurstelling aavankelijk inslikken het tot het einde van hun dagen blijven opwerpen. Niet noodzakelijk door periodiek te drammen maar als er iets niet lekker loopt erover beginnen.
Ik heb zelf ook niet de neiging te schreeuwen maar ooit wel een vorming ‘schreeuwen’ gevolgd. Zeker aan te raden, omdat het slikken van teleurstelling erg ongezond is. Als je niet schreeuwt tegen iemand, dan best toch ergens of tegen iets. Anders doe je jezelf pijn, en dat is ook niet goed, vind ik.
LikeLike
Nou dat ben ik dus niet met de schrijver eens, ik snauw of schreeuw nooit als ik mijn zin niet krijg. Ik probeer het nog eens voor elkaar te krijgen en als dat niet lukt, slik ik de teleurstelling gewoon. Snauwen of schreeuwen doet de ander pijn, en daar begin ik niet aan.
LikeLike