Hij is gediagnosticeerd als ‘autist’. De officiële omschrijvingen lijken me echter niet helemaal bij hem te passen.

Diagnostische termen geven me wel vaker een ongemakkelijk gevoel door hun je-hebt-het-of-je-hebt-het-niet-karakter. De scherpe opdeling die ik hierin voel tussen zij-die-iets-kunnen (hier: sociaal zijn) en zij-die-het-niet-kunnen klopt naar mijn gevoel niet volledig.

Ik heb slechts een beperkte ervaring in het werken met mensen die ik nu even ruimer zou willen omschrijven als mensen-die-worstelen-met-het-niet-voldoen-aan-doorsnee-maatschappelijke- normen-omtrent-sociaal-leven.

Momenteel twijfelt hij: had het niet beter allemaal kunnen blijven zoals het was? Als het kon, zou hij de tijd terugdraaien en weer volledig in zijn eentje, bijna uitsluitend in het gezelschap van zijn computer, zijn leven leiden. Hij denkt dat contact met mensen hem nu eenmaal te complex is.

Hij heeft vanzelfsprekend het volste recht die ‘keuze’ te maken. Maar ik zeg hem ook dat ik denk dat hij, zeker nu hij daarvan heeft geproefd, net als vele anderen een gemeenschap nodig heeft, een groep mensen om op een voor hem passende manier bij te horen. Een soort eigen-zin-nige gemeenschap, een die mensen aanmoedigt op hun eigen-aard-ige manier te leven.

Didier Tritsmans in ‘Het methodisch vermoeden. Het professioneel-helpende gesprek bekeken door een sociaal-constructionistische lens’ (Garant, 2004)