Donna Williams’ autobiografische getuigenissen in progress over wat zij zelf haar ‘autisme’ wil blijven noemen, hebben in niet geringe mate bijgedragen tot een soort cultstatus van het autisme als een vorm van aanpassing aan de hedendaagse samenleving, als een alternatieve vorm van ‘normaliteit’.

Na achtereenvolgens drie onleefbare vormen van autisme doorworsteld te hebben, lijkt Williams momenteel te kunnen leven met een vierde vorm.

Haar ‘vierde autisme’ bestaat uit een dubbele verknoping. Ze verknoopt niet alleen alle mogelijke diagnoses voor zichzelf maar en vooral vier statuten als ‘eerste autist die over het eigen autisme getuigde’, ‘eerste autist die ooit die therapeutische technieken voor autisme uitvond’, ‘eerste autist die ooit een theorie over het autisme maakte’ en ‘eerste autist ooit die artistiek dit en dat realiseerde’.

Williams’ verhalen over zichzelf hebben een constructieve waarde: ze beperken zich immers niet tot een beschrijving van een realiteit of ervaring, maar creëren een narratief waarmee het langzaam mogelijk wordt om haar specifieke vorm van autistisch-zijn te communiceren.

bron: Kring voor Psychoanalyse van de New Lacanian School