Naast het dressoir, de staande lamp en de deurpost, hangen ze lichtjes te wapperen aan een lint: de traditionele kerst – en nieuwjaarskaartjes met wensen. Elk jaar zijn het er meer. Zoveel dat er nu al twee linten hangen.

Niet dat ons sociaal netwerk zo uitbreidt. Tenzij dan met hulpverleners, maar die sturen geen kaartjes naar hun cliënten – ook geen elektronische. Wel omdat wij niet samen wonen – en dus sturen mensen ons twee kaartjes, eentje voor mij en eentje voor mijn verloofde. Maar wellicht ook omdat we ook onze buren met een kaartje wensen sturen. Met ons beider naam en een lieve poot van onze kat. Soms ook met een passend citaat of persoonlijke boodschap. Meestal krijgen we de dag zelf al eentje terug.

Op die kaartjes staan steevast dezelfde wensen. In sommige staat ook nog een gedichtje, al dan niet zelfgeschreven. Enkele van die kaartjes zijn zelfs zelfgemaakt. Dit jaar was er zelfs een kaartje met – ongewild – een ‘finishing touch’ van de hond des huizes (‘Gizmo’): een beetje afgesabbeld aan de randjes.

Meestal gaan de wensen over hoop. Hoop op de drie G’s : gezondheid, geluk, geld … meestal in die volgorde. Omdat hoop een onzekere verwachting is op een gewenste gebeurtenis, heb ik nooit echt goed gesnapt waarom mensen elkaar – al dan niet gemeend – zoiets wensen.
Zelf zou ik eerder zekerheid of iets positief onverwachts aan een ander toewensen. Iets wat minder hard werk vergt dan hoop, waarbij de kans niet toeneemt naarmate je meer inspanningen levert.

Maar hoop hoeft niet alleen negatief te zijn. Hoop is beter dan wanhoop, dat iets dat je gewenst heb verkeken lijkt of vrees, dat iets onaangenaam of ongewenst zal gebeuren. Zelf heb ik eerder vrees dan hoop voor onzekere gebeurtenissen. Meer nog dan vrees voor iets dat met zekerheid onaangenaam zal zijn. Al zijn er altijd wel mensen die zullen beweren dat zekere onaangename gebeurtenissen niet kunnen bestaan. Hen zou ik hoop op wat minder optimisme wensen.

Waarom mensen elkaar precies op een feestdag als kerstmis hoop toewensen? Misschien omdat het gaat om een geboorte. Zoals bij de geboorte van een nieuw jaar. Bij de aanvang wensen we elkaar, om een of andere vreemde reden, hard werken toe. Het kan allemaal beteren, wensen we elkaar, zolang we maar hard zwoegen. Hoop doet leven? Het lijkt er eerder op dat hoop het leven bij velen verkort.

Hoop op zich is immers lui, wie blijft hopen zonder iets te doen is gedoemd om een hopeloos geval te worden. Maar ook op Pasen krijg ik wel eens een kaartje met wensen van hoop. En bijna elke – al dan niet wettelijke – feestdag wordt aangegrepen om ‘feest van de hoop’ genoemd te worden.

Tot slot zal ik dus geen hoop wensen, geen vrees, geen wanhoop maar vooral zekerheden, ook dat er af en toe iets onverwachts positiefs uit de lucht valt, dat u verrast mag worden in de goede zin, en de drie G’s niet te veel zorgen baren. Daar heeft u wellicht al veel te veel van. Al hoop ik van niet.