De eerste dag van een nieuw jaar. Niet letterlijk, natuurlijk. Het is maar een afspraak zoals een ander. Om in de datumcode bij het jaartal een cijfertje bij te tellen. En daar een aantal handelingen en gevolgen aan te koppelen. Sommige zijn bij wet verplicht, andere sociale richtlijnen, nog andere mag iedereen kiezen.

Net als december is januari geen gemakkelijke maand om door te komen. De meeste mensen laten in die maand dan ook het leven. Nooit zomaar, uit het niets. Het ligt aan al dat luidruchtige gefeest, denk ik soms, en die voornemens. Stoppen met dit, beginnen met dat. Minder van dit, meer van dat.

Om maar te zwijgen van die wensen. Ik wens iedereen gewoon het beste. Daar kunnen ze mee doen wat ze willen. Ik herinner van vroeger hoe bepaalde wensen enorm kwetsend kunnen overkomen. Het zal niet bedoeld zijn, denk ik, maar helemaal onbedoeld was het zeker ook niet.

‘Ik wens dat je snel werk vind. Dat je eindelijk eens van straat geraakt. Dat je die kinderen van jou eens mores leert. Dat je zelf wat geld verdient. Dat je eens lief bent voor mij, voor anderen. Dat je toont een echte man/vrouw te zijn. Dat je minder achter je computer zit en meer achter mij.’ Krijg dat maar eens op je bord. Na een jaar hard je best doen, of je goede wil tonen.

Tegenwoordig wens ik mensen gewoon het beste. Ze zijn volwassen genoeg om in te vullen wat bij hen past. Onlangs vroeg iemand me per mail wanneer autisten volwassen worden. Zeker niet op dezelfde leeftijd als mensen zonder autisme, denk ik. Of toch niet op vlakken en hetzelfde tempo.

Zo ontdekken mensen met autisme volgens Martine Delfos pas in de ouderdom hun identiteit – wat volgens mij het begin van volwassenheid is – terwijl de meeste anderen dat in hun puberteit doormaken.

Of mensen met autisme dan wel een identiteit hebben, vraagt een studente psychologie dan weer. Heb ik wel een identiteit, vraag ik me dan af. Die dingen vind je zo moeilijk terug. Net zoals persoonlijkheid, intelligentie, temperament, karakter. Of verantwoordelijkheid en inzicht. Ik moet ze ergens gelegd hebben, maar vind ze nu even niet meer. Net zoals mijn gedachten wel eens zoek raken. Wat ik wel weet, is ik tot nog toe niet alle mensen met autisme heb ontmoet. Tot dat moment kan ik alleen vanuit eigen ervaring spreken, en een eigen vermoeden geven.

Voornemens zijn voor mij als reisdoelen. Ik sta in januari in station A, en plan naar station C te reizen. Het kan echter evengoed zijn dat ik manager van het nieuwe stationsbuffet wordt in station A en geen voet op de trein zet. Of dat ik direct naar station C reis, daar een kamer in een sjofel hotel boek, en daar voor de rest van het jaar op het bed ga liggen. Of Pessoa’s Boek der Rusteloosheid voor de tiende keer herlees.

Anderen lijken voornemens te zien als streefdoelen, als een teken van goede wil, als een uiting van hoop. Ik vind dat zowel bedrog als zelfbedrog. Helaas laat het besturingssysteem van mijn hersenen dat niet toe. Als anderen het voordoen kan ik het wel tot op een goeie 90% reproduceren. Maar intuïtief (zelf) bedrog, dat lukt me vooralsnog niet. Toch wel jammer.

Voor dit jaar neem ik me onder andere voor te blijven leven. Ik zou mijn verstand graag blijven houden alsook blijven liefde geven (en kunnen ontvangen) van mijn vriendin, mijn ouders, mensen die mij dierbaar zijn en onze kat. Enige mobiliteit, niet al te veel doktersbezoeken, angst die me niet overrompeld, af en toe wat creatieve ideeën en vooral veel innerlijke pret … dat is het zowat. En, oh ja, dat mijn tijdsplanning even vlot mag lopen als vorig jaar, en openheid voor kansen mag bieden. U vraagt zich misschien af of dat niet te vaag is. Geenszins. Eigenlijk heb ik, net als alle andere mensen (als ze eerlijk zouden zijn voor zichzelf): blijven leven. Tot het moment er is om naar een andere dimensie over te stappen.