Sommige professionale hulpverleners zijn vooral offline-actief, op het zakelijke LinkedIn na, en zijn als de dood voor sociale media als Twitter, Facebook, Pinterest. Of het wordt hen gewoonweg verboden door de dienst waar ze werken.

Anderen kiezen de gulden middenweg en delen zakelijke informatie. Een laatste groep laat daarentegen eerder een ruime inkijk toe en deelt zowel professionele als persoonlijke informatie, en slaagt erin een mooie mediamix te maen.

Tot die laatste groep behoort zeker en vast Barbara De Leeuw, autismecoach van Praktisch Autisme, moeder van, ervaringsdeskundige, schrijver van ‘Overprikkeling voorkomen’ en wellicht nog meer. Een gevuld leven dus, met, al te menselijk, ook hoogten en laagten, maar een opmerkelijk relativerende (mindful?) houding, zo zal iedereen die haar op Twitter volgt wel erkennen.

Tussen al die hyper – en hypoactiviteit door, heeft Barbara gelukkig nog tijd gevonden om vijf vragen voor mij te beantwoorden. Het is dan ook een eer deze aan u te mogen voorstellen.

Je bent onder andere autismecoach. Wat houdt dit voor jou in en hoe ben je bij autisme betrokken geraakt?

Eigenlijk ben ik door mijn kinderen bij autisme betrokken geraakt. Ik was al als pedagoog werkzaam, doch in dezelfde tijd kreeg mijn oudste zoon zijn diagnose.

Uiteraard dook ik volop in alle informatie die ik maar kon krijgen; slurpte elk lettertje naar binnen. En van het één kwam het ander en begon ik steeds meer betrokken te raken bij gezinnen waarin autisme voor kwam. In de loop der jaren kwamen er steeds meer hulpvragen van volwassenen bij en inmiddels werk ik bijna alleen nog maar met volwassenen met autisme.

Dat ik zelf ook autisme heb, was voor mij al vanaf het moment dat mijn zoon zijn diagnose kreeg, duidelijk. En ik kon mij herinneren dat ik als kind eigenlijk maar één ding had gewild: iemand die mij begreep en op een voor mij passende manier mij een spreekwoordelijke schop onder mijn kont had kunnen geven. Ik hoop als autismecoach voor anderen wel die rol te kunnen vervullen.

Stel dat ik je als persoon met autisme vraag wat je mij vanuit jouw ervaring met autisme zou willen meegeven, als raad of tips om mijn leven aangenamer te maken, wat zou je me dan zeggen?

Veel mensen, met of zonder autisme, nemen zichzelf heel serieus en lijden daar ook vaak onder. Mijn tip: durf eens te lachen om jezelf.

Een blunder vanuit je autisme maken? Ik maak ze dagelijks en lach zelf meestal als hardste. Ja, ik ben een beetje vreemd. Het zij zo. Niets aan te doen. En ik wil er ook niets aan doen.

Ik ben uitermate tevreden met mezelf en natuurlijk levert mijn autisme ook veel beperkingen op, maar zolang je op zijn minst een beetje om jezelf kunt lachen, maakt dat de wereld een heel stuk mooier.

Welk onderwerp of thema of evolutie die te maken heeft met autisme vind je zelf onderbelicht of eventueel overbelicht?

Diversen. De onderzoeken naar volwassenen met autisme staan nog in de kinderschoenen. Dat autisme ook bij vrouwen voorkomt, evenzo.

Onderprikkeling is nog een vaag begrip. Maar gezien vanuit mijn eigen interesse, vind ik vooral de prikkelverwerking en waarneming nog teveel onderbelicht.

Dat autisme geen gedragsstoornis is, dat weten we inmiddels. Maar wat betekent de term prikkelverwerkingsstoornis dan? Hoe ziet het eruit, wat veroorzaakt het en wat zijn de gevolgen, zijn vragen waar nog weinig antwoorden op te vinden zijn. Ik hoop vanuit mijn expertise daar enige verandering in aan te kunnen brengen.

Als je zelf informatie zoekt over (mensen met) autisme, welk criterium of welke criteria gebruikt u dan? Om te bepalen of iets waardevol, zinnig of onzinnig is bijvoorbeeld. Zijn er auteurs rond het thema autisme die u zeker volgt?

Sowieso Olga Bogdashina, Annelies Spek en Henny Struik. Olga Bogdashina is mijn grote voorbeeld op het gebied van de prikkelverwerking.

Annelies Spek en Henny Struik hebben hier in Nederland veel bereikt met hun onderzoeken en de boeken die zij schrijven.

Verder ben ik met name geïnteresseerd in ervaringsverhalen en in wetenschappelijke onderzoeken.

Hoe ziet u de toekomst tegemoet van (mensen met) autisme in de samenleving, op vlak van acceptatie, ondersteuning, … ? Eerder positief, of eerder negatief? Wat is voor jou een grote wens voor de toekomst?

Ik vermoed dat de toekomst er een stuk positiever uitziet, nu er steeds meer kennis van autisme komt. Ook in de media, uitzonderingen daargelaten, valt dat op.

Meer kennis zal bijna vanzelfsprekend leiden tot meer acceptatie, steun en begrip.

Ooit komt de dag dat autisme geen vloekwoord meer is. Ik hoop dat mijn kinderen die dag zullen meemaken.