Voor het eerst in haar leven heeft ze echte vriendinnen. Ze hebben lol, corrigeren elkaar, maken héél véél selfies (die vervolgens uitgebreid becommentarieerd worden), eten bij elkaar, maken skypend samen huiswerk en zijn in die paar weken dat het schooljaar oud is, een hecht driemanschap geworden.In het begin hield ik mijn hart vast of de meiden zich niet te veel geclaimd zouden voelen, maar de liefde blijkt wederzijds en de meiden zijn mans genoeg om voor zichzelf op te komen. Mooi om te zien hoe mijn meisje zichzelf mag zijn bij hen. Aan tafel kunnen we grapjes maken als dochterlief de week vooruit aan het plannen is en precies wil weten waar, wanneer en hoelang ze elkaar zullen zien. Ze weten dat ze autisme heeft, al kunnen ze zich er niet goed iets bij voorstellen. Eigenlijk kan het ze ook niet zoveel schelen, hun vriendin is wie ze is en dat is oké. Het is mijn oudste zelf die af en toe zegt: ‘Tja, dat heb je met een autist hé’, en er dan hard om kan lachen. Wat een verademig om er zo open over te mogen praten. We schuiven geloof ik geruisloos een nieuwe fase in.

Janneke van Bockel in Uitlegmoeder: leven met een tiener met autisme (Lannoo, 2016)