Vroeger ging autisme gehuld in schaamte, heimelijkheid en onwetendheid en was het zeker geen zaak waaraan filmsterren hun naam leenden, omgeven door spotlights, limousines en paparazzi. (…) Toen het etiket er eenmaal was, werden de kinderen die het kregen opgeplakt en de gezinnen waaruit ze kwamen met onwetendheid en onverdraagzaamheid tegemoet getreden. Ze werden geweerd van openbare scholen en verbannen naar inrichtingen, waar ze ook als volwassene bleven, vaak tot hun dood. Hun ouders, en vooral de moeders, werden er doorgaans van beschuldigd dat zij hun autisme hadden veroorzaakt. Het was bittere ironie dat ouders tegelijkertijd soms gefeliciteerd werden met het feit dat ze zo’n ‘artistieke’ zoon of dochter hadden. (…) Dankzij de inspanningen van ouders en activisten is de publieke opinie over mensen met het etiket ‘autisme’ in de loop van de tijd opgeschoven in een richting die – wat iedereen zal beamen – de juiste is. Er is een nieuwe impuls die steeds meer weerklank vindt: de impuls om te erkennen dat zij die anders zijn bij ons horen en ervoor zorgen dat ze volledig kunnen deelnemen aan de wereld.

John Donvan & Caren Zucker in Autisme: de vele gezichten van een stoornis (Atlas/Contact, 2016). Een fragment van het boek kan u vinden via deze link (op de website van de uitgeverij)