In vertraagde beweging heb ik het zoveel keer opnieuw zien gebeuren, gebeurt het dat ik ervan droom, dat ik het zie gebeuren, dat ik het voor me zie. In een glijdende beweging, het barsten en uiteen spatten, kleine en grotere scherven, vloeistof die zich verspreidt, in aanraking komt met de zwaartekracht.

Bijna nooit laat ik een glas op een onstuimige manier vallen. Of bewust. Zelden met een portie drama. Nee, het gaat bijna altijd vanzelf. Het gaat zonder dat ik het zelf goed besef. Het gebeurt gewoon. Momenten van onhandigheid zijn er niet bij mij. Mijn leven is een ononderbroken moment van klunzigheid. Met een grote K, en in het vet. Al wat ik aanraak, lijkt te breken. Meestal letterlijk, af en toe ook figuurlijk. Zelf ben ik ook al vaak gevallen, gelukkig zonder iets te breken. Of toch geen botten. Voorlopig toch.

Alleen mensen laat ik niet vallen, wordt gezegd. Al zou ik dat meer moeten doen volgens diezelfde mensen. Wellicht hebben ze gelijk, maar het wordt ingewikkeld als het gaat om een onderscheid te maken tussen loslaten en vallen. Of om te weten in welke mate mensen die figuurlijk vallen iets breken. En in welke mate je verantwoordelijk bent om ze weer heel te laten worden. Misschien blijf ik daarom wel op een afstand. Als je iemand vasthoudt kan je ook niemand laten vallen. Zoiets.

Naar mijn eigen gevoel probeer ik teveel te lijmen. Zowel als het gaat om recupereren van wat gebroken is en van heel proberen te maken van wie gevallen is. Mezelf uitgezonderd.

Jaren terug ben ik in de leer gegaan om te vallen. Letterlijk, met de grond in aanraking komen zonder dat ik er teveel letsels aan over zou houden. Op een dikke matras eerst, daarna op een matje, en op het einde op beton.  Met en zonder bescherming. Goed van een paard vallen, van een fiets, van een stoel of van een trap … het is een van die vaardigheden die goed van pas kunnen komen.

Alleen dat figuurlijk goed vallen wil maar niet lukken. Vermoedelijk een geval van figuurlijke valvrees, vrees ik. Een vrees om voor iets of voor iemand te vallen. Om daarna stuk te raken, gebroken te zijn, niet meer gelijmd te kunnen worden. Vandaar de afstand die ik meestal hou. Niet te enthousiast, niet te passioneel, of er breekt vast iets. Of ik wordt gelost. Wie weet is daar ook wel een of andere valcoach of valtraining voor. En wordt het vallen alsnog een meevaller, met of zonder een of andere soort lijm.