Ieder heeft zo zijn allergieën. Al associeert u dat woord misschien met iets anders dan waarover ik het wil hebben. In een intelligentietest zou dat verschil veelzeggend kunnen zijn. Naargelang uw antwoord op de vraag : ‘Wat is een allergie?’ zou u dan volstrekt of enigszins verstandelijk beperkt, gemiddeld of bovengemiddeld begaafd zijn. Als u voorgaande zin in één keer hebt kunnen lezen, en eventueel nog hebt verstaan ook, gok ik op dat laatste.

Met een allergie bedoel ik alvast geen voedselallergie. Tegenwoordig heeft iedereen wel zoiets. Als het geen onaangename lichamelijke reactie is tegenover een bepaalde stof, dan wel tegenover het koken, eten of de acteurs die op televisie doen of elke maaltijd lukt. Insiders weten wel beter: tv-koks begaan wel eens bloopers die zo beschamend zijn dat het beeldmateriaal meteen vernietigd wordt. Of dat werd toch beweerd in een recente documentaire op BBC America.

De allergie waar ik het over heb is die uit het kader van de Kernkwadranten. Dat is niet een of andere sekte of een studentikoos popgroepje, maar een van de vele modellen om een SWOT-analyse op jezelf te plegen. Een sterkten-zwakte-analyse dus.

Zo heeft ieder zijn kernkwaliteiten (waar je heel goed in bent), valkuilen (stommiteiten die je al sneller begaat), allergieën (waar je stekels van recht komen), en uitdagingen (waar  je het moeilijk mee hebt). Tegenwoordig ligt de nadruk vooral op kernkwaliteiten vinden van jezelf, maar zelf vind ik de allergieën het interessants, en het moeilijkst te detecteren. In de loop der jaren heb ik de oefening meermaals mogen (of liever moeten) doen.

In al die tijd heb ik gemerkt dat ik vooral allergieën heb. Zoveel dat menigeen mij wel eens een stekelvarkentje heeft genoemd. Zo krijg ik het wel eens op mijn heupen van mensen die op iets reageren of over iets hun mening verkondigen om te tonen dat ze bij een groep horen. Zo van: ‘ik heb dit of dat nog niet gezien of gelezen of ervaren, maar ik vind het een goed initiatief’.

Daar sta ik dus versteld van. Dat sommige mensen met autisme het doen, om ergens bij te horen, dat vind ik dan weer niet vreemd. Niets menselijks is ‘ons’ vreemd. Al is er nergens minder sprake van een ‘ons’ als in het geval van autisme. Zelf vind ik die zin trouwens een kandidaat voor een alternatief voor het inmiddels grijsgedraaide ‘als je één autist hebt gezien, heb je één autist gezien’. Een pluspunt is dat je je alvast geen zorgen meer moet maken dat je iemand tegen het hoofd hebt gestoten met de term ‘autist’.

Daarnaast heb ik ook een allergie aan mensen die mij vragen of ik iets persoonlijks heb te zeggen of te schrijven. Of ik daar even op wil in zoomen met een persoonlijke toets. Alles wat ik zeg of schrijf, bulkt van het persoonlijke. Zelfs als lijkt dat niet zo. Ook heb ik een allergie aan wie mij vooral ziet als een beeldig ding, eerder dan als een veranderend, levend wezen. Daarmee bedoel ik dat alles in en aan mij voortdurend verandert. Ik veronderstel dat dit ook bij anderen zo is, maar  na veertig jaar in dit leven ben ik daar niet zo zeker meer van. Het kan alle kanten op, dat weet ik intussen wel.

Ook mijn blog is een levend ding. Het verandert voortdurend. Van vorm, van inhoud, van ritme, van dynamiek. Er zijn naar mijn gevoel weinig blogs die al van 2008 meegaan. In die zin kan je de levensduur van een blog vergelijken met die van een kat. Met negen levens, maar na acht jaar kan zo’n beestje al eens een paar tanden, een kwart oor en wat snorharen verloren hebben.

Sommige linken durven dus al eens uitvallen (en hersteld worden). Sommige artikelen worden herbekeken en opgefrist. Andere schrijfsels bleken geschreven in een vlaag van woede of zinsverbijstering en worden ingetrokken. Net zoals bepaalde ideeën opnieuw geëvalueerd worden, vanuit nieuwe kennis, vaardigheden en nieuw verworven levenservaring. Zo gaat dat, denk ik, ook in de werelden die de mijne niet zijn. Of zo gaat dat toch in mijn wereld. Een wereld van kernkwaliteiten, van valkuilen, van allergieën en van uitdagingen. En van zoveel meer.