Verandering van spijs doet eten. Die raad krijg ik wel eens, maar het blijft voor mij een raadsel wat mensen er precies mee bedoelen. Ik kan het natuurlijk opzoeken in een woordenboek. Maar als iemand mij een citaat of een uitdrukking toewerpt, in welke taal dan ook, vind ik het ook interessant te horen wat die daarmee bedoelt.

Het gebeurt meer dan eens dat die persoon het gezegde te letterlijk of helemaal niet verstaat. Of het bedoelde en het gezegde het tegenovergestelde betekenen. Dat vind ik vreselijk gênant, en ik weet op zo’n moment net goed of en hoe ik dat moet uitleggen. Ik laat het meestal zoals het is. Beter dan te verzeilen in een of ander web van misverstanden.

Meestal zoek ik uitdrukkingen als deze op in de Dikke Van Dale. De papieren versie – een turf van drie uit de kluiten gewassen delen – staat naast mij, in het boekenrek. Ik blader er graag in, maar zo’n Dikke van Dale is best ook handig om ’s zomers het raam te verhinderen dicht te slaan. Of om vervelend zoemende insecten te pletten, zonder meteen chemische middelen boven te halen. Als kind van mijn tijd gebruik ik ook wel eens de ‘app’. Of zoek het op in Google Books. Dan zie je meteen in welke contexten de uitdrukking gebruikt wordt of kan worden. Dan krijgt die gevatte opmerking meteen heel wat invullingen. Van zin in een ander, over verlangen naar meer smaak, tot tijd voor verandering.

De voorbije dagen dacht ik: ik ga eens op locatie schrijven. Naar het schijnt geeft dat verandering. Zo krijg ik ook meer zin, wordt ik creatiever. Dus zocht ik naar locaties en deed er testen om te kijken of ze voldeden aan mijn normen.

Zo plande ik op maandagmorgen in de wachtzaal van het welzijnshuis. Op dinsdagmiddag dacht ik te schrijven aan de uitgang van het busstation. Woensdagavond leek het me leuk het te doen in het bibliotheekcafé. Donderdag zou ik vrijaf nemen, of gewoon thuis schrijven. Vrijdag zou ik een stukje in de pizzeria om de hoek schrijven, na een pizza Hawaï. Zaterdag zag ik mezelf al zitten op een bankje in het bos met zicht op de snelweg naar de hoofdstad. En ’s Zondags zou ik het in mijn bad doen.

Het is voorlopig bij die gedachte gebleven. Ook ik kan immers niet onderuit aan de Wet van Elsschot. Tussen droom en daad staan bij mij vooral praktische bezwaren en chronisch tekort aan energie. Of toch niet helemaal. De tekst die u nu leest, is live geschreven. Vanuit het washok. Comfortabel leunend tegen de wasmachine. Zo doet verandering van spijs toch nog eten. Bij wijze van spreken dan.