Het is woensdag. Al noem ik het liever het midden van de week. Zoals in het Duits. Een van mijn oud-leraren Duits, en dat zijn er wel wat, woont sinds kort naast mij. Meer zelfs, onze badkamers liggen tegen elkaar, en zoals hij mij gedichten en proza kan horen declameren terwijl ik me inzeep, hoor ik hem soms Duitse liedjes kwelen. Schlagers, aria’s, volksdeuntjes, behoorlijk foute zeemansliederen en Wehrmachtsgesang … zijn repertoire is zo breed als de lijst ervan lang is. Nog een geluk dat hij redelijk kan zingen, en ik oordopjes in heb tijdens het douchen.

Ik zal het maar meteen toegeven: ik worstel met mijn woensdagen. Al mijn hele leven lang. Ligt het aan de kleur van de dag (wit-geel), de uitspraak (sloom), de grillige structuur die woensdagen kenmerkt, of gewoon een traumatische ervaring ergens op een verlaten woensdag, … geen therapeut die me uitsluitsel kan geven, laat staan een oplossing. Het zou me dus niet verwonderen mocht er nog het een en ander gebeuren op woensdag dat me niet goed bekomt. Een woord dat slecht valt, een glas dat breekt, een val op mijn pelvis, … noem het maar op.

Dat weerhoudt me er echter niet van vandaag extra veel risico’s te nemen. Zo is woensdag mijn traditionele kookdag. Meer nog, na de middag verander ik van gedaante in Stofzuigman. Dan stofzuig ik twee woningen en de algemene delen – gang en traphal – stofvrij. Tot wanhoop vaak van buren die dan net willen zien hoe de demente opa in Neighbours voor de zoveelste keer gereanimeerd wordt, uiteindelijk toch sterft, maar dan weer verschijnt als een gedaante om tevreden te zien hoe alles goed loopt. Toegegeven, zo’n scenario wending zou ik ook niet meteen kunnen verzinnen. Gelukkig hoef ik alleen maar te stofzuigen, het kattentoilet schoon te maken en daarna mag ik me ‘bezighouden’ met al wat er nog op mijn lijstje voor vandaag staat.  Met voldoende ruimte om pauzes te nemen, zoals het hoort. En voor ik het weet is dag weer om.