In de zon en uit de wind, daar is het dat je me vindt. Het is een van de bijna-dichterlijke slogans die hier en daar verspreid hangen op het terrasje waar wij even verpozen. Het klopt niet echt, want er is zon in overvloed, niet al te veel volk en er hangt een (deugddoend) fris briesje. Mensen die ‘in de wind’ (dronken) zijn, wil de uitbater van deze tearoom waarschijnlijk niet. Om half elf ’s morgens zijn die niet zo dik gezaaid, maar af en toe komen we ze toch tegen.

Wij, liefste en ik, zijn dan al enkele uren op stap. Vanmorgen waren we wakker om half zeven, gekleed en ontbeten rond achten, om tegen een uur of negen aan de bushalte te staan. Om daarna ons (lang uitgestelde) winkelplan af te werken. Op zoek naar gepaste zomer – en zwemkledij. En dat blijkt, zeker voor mij, elk jaar moeilijker.

Dat voor mij aan een aantal voorwaarden moet voldoen. Zo sober mogelijk, minstens 100% katoen, zonder v-uitsnijding, in donkere kleuren, loszittend, en goed wasbaar. Het mag natuurlijk ook niet te duur zijn, dus geen lange rit naar een of ander winkelcentrum. Het heeft immers weinig zin kilometers ver te rijden en dan kledij (of andere producten) met korting te kopen. Om maar te zwijgen van de negatieve impact van de bijkomende ecologische voetafdruk. Dus gaan we met de bus. We zouden liever fietsen maar helaas moeten we op de terugweg dan te voet.

Zoals verwacht is de bus te laat, eivol en gevuld met mensen met een hekel aan medepassagiers. ‘Doorschuiven en niet voor de deuren staan. Er is een elektronisch oog, als je daar voor gaat staan kunnen de deuren niet toe’, toetert de buschauffeur door zijn micro. Maar niemand voelt zich aangesproken, en niemand gaat opzij. De buschauffeur herpakt zich en gebruikt zijn beste concrete communicatie: ‘De grijze mijnheer met blauwe singlet en de bruine juffrouw met roze iPhone, gelieve twee stappen te zetten weg van de deur. Dank u’.

Na een halte of vier stappen we, iets vroeger dan gepland, af en doen de rest te voet. Even later zijn we bij de winkel waar ik al ga nog voor ik kon spreken. Met dezelfde vertrouwde gezichten als toen, de ene al meer gerimpeld dan de andere. Om een of andere reden vinden ze het wel nodig om elk jaar hun zaak her in te richten. Opfrissen, noemen ze dat, maar ik merk ook dit keer geen nieuwe frisheid. Alles staat wel elders, er hangt een geurtje van verf en plastiek, en ik zie al meteen kanjers van fouten. Maar kom, maan ik mezelf aan tot mildheid, we zijn hier voor kledij, niet om advies te geven.

Een half uurtje later staan we alweer aan de kassa, met precies wat er op ons lijstje stond, en enkele ogenblikken later zijn we terug op weg naar huis. Winkelen hoeft nooit langer te duren dan noodzakelijk, maar het moet wel ‘live’ gebeuren. Anders vertrouw ik niet wat ik heb gekocht. Jammer dat de labels altijd zo klein zijn gedrukt en moeilijk vindbaar zijn in de kledij. Gelukkig voelt liefste blindelings van welke stof bepaalde kledij is en heeft ze veel betere ogen dan ik. De verkopers wuiven we alvast weg, we hoeven niets verkocht te worden, we kopen wat we hebben gekozen en ter plekke hebben gevoeld.

En nu zitten we op een terrasje. Dat lag toevallig naast het toilet, dat we vonden we vonden via de app HogeNood. Via deze app kan je niet alleen vinden waar het dichtstbijzijnde toilet is. Je kan ook de prijs per toiletbezoek zien, de routebeschrijving naar dat toilet, of het geopend is of niet (logisch!) en zelfs de duurzaamheid van het toilet. En, niet onbelangrijk, je kan het toilet ook beoordelen. Zoals op hygiëne, geur, sfeer en design en toiletartikelen. Zelf had ik opmerkingen over de kalkaanslag, de hardheid van het toiletpapier, het doorspoel-systeem en de onwelriekende geur. Uiteraard vond ik het ‘not done’ dat een rolstoelgebruiker hier niet terecht kon. Positief was dan weer wel dat er een terras en tearoom aan het toilet verbonden was. Met een terrasje met fraai uitzicht.

Dat fraaie uitzicht bestaat immers uit dichte drommen kreeften en kwallen, ‘sherman-tanks’-types en mensen met artistieke tattoo’s. Die zien we onder een loden zon, op een boogscheut van strand en zee voorbij flaneren. Daartussen heb je dan ook nog dartelende kinderen, hijgende huisdieren, knappe ijsventers, gebruinde verkopers van fidgets, verdelers van flyers en rondborstige jonge dames die gratis blikjes van een alcoholvrij bier uitdelen. Logisch dat het ons dus al snel te heet en te druk wordt. Tijd om met onze tassen vol kledij en ons middageten richting ons nestje te vliegen. Waar we nog het liefst van al zijn.