Het is zomer. Dat is u vast al opgevallen. Of niet, dan is dit misschien het juiste moment om eens buiten te kijken. Of een stapje in de wereld te zetten. En daarna nog een paar duizend.

Zoals ik elke dag verschillende wandelingen maak. Of fietstochten. De ene is al nuttiger dan de ander. Om eten te halen, om kledij te kopen, om fit te blijven, of gewoon om samen met mijn liefste te paraderen op een of andere Zeedijk of langs de waterkant. Af en toe moet een mens wel eens ‘zotjes’ doen, vind ik. De toerist uithangen. Al hou ik het netjes. Geen ontbloot bovenlijf of mankini voor deze jongen!

Als ik alleen wandel vind ik dat wel eens saai. Daarom ben ik onafscheidelijk onderweg met mijn rugzak. In zekere zin is mijn rugzak een soort handtas: er zit van alles in, dat ik bijna nooit meteen vind, en ik sla in een lichte, aanzwellende paniek als ik mijn rugzak uit het oog verlies. Een rugzak draag ik omdat ik dan mijn handen vrij heb, en het geeft ook nog wat beschutting aan mijn rug.

Daarnaast heeft mijn rugzak ook een emotionele waarde, ik kreeg ze van mijn liefste. Net zoals mijn jas, mijn polo en mijn schoenen is mijn rugzak gemaakt door Jack Wolfskin. Of door Jacks grote Aziatische familie, met name zijn kinderen en onderbetaalde mannen en vrouwen.

In mijn rugzak steek ik wellicht veel (te veel). Dat was al zo tijdens mijn schooltijd, en het is er sindsdien niet op verbeterd. Mijn rugzak bestaat uit drie delen.

• Een eerste deel bevindt zich het verste van mijn rug. Daarin steken drie pennen (rood, blauw, zwart) en een zwart potlood, een tiental visitekaartjes van mijn blog en mezelf, een notaboekje, een flesje water, een stuk fruit of groente en twee pakjes crackers.

  Ik wil immers niet verhongeren of uitdrogen onderweg. Vandaag had ik bijvoorbeeld, in een potje, wat kerstomaatjes mee. Dat bleek handig bij het lange wachten tijdens een afspraak die in vertraging bleek. Het flesje water ververs ik regelmatig en staat in de koelkast te wachten tot ik weer op stap ga.

• Het middelste vak bevat een boek om onderweg te lezen, eventueel een opgeplooide jas of trui, mijn tablet met oplader, mijn gsm en oortjes, en mijn portefeuille met cash en plastic.

  Die oortjes en mijn gsm heb ik meestal al in mijn broekzak, om onderweg te luisteren naar de radio. Een opgeplooide jas of trui heb ik ook steeds mee. Waarschijnlijk vooral onder invloed van de stem van mijn moeder in mijn achterhoofd die me aanmaant dat ik me aangepast aan het weer moet kleden (en niet te koud mag hebben). Terwijl ik die eigenlijk nauwelijks aandoe (sorry, mama)

• In het vak het dichtst tegen mijn rug, steken een harde platte kaft met twee bladen geruit papier.

  Het komt wel eens voor dat een toerist de weg vraagt, en ik het voor hem of haar uitteken op een blad papier. Of ik heb zelf plots zin om iets te tekenen.  Mijn rugzak heeft ook een regenhoes, om te beschermen tegen de regen. Er hangt ook een fluitje en mini-alarmsysteempje aan. Wie mijn rugzak probeert te stelen, wordt niet alleen doof en blind, maar riskeert het ook lange tijd te stinken van uren in de wind.

Mijn rugzak is natuurlijk maar één van de vele voorwerpen in mijn leven. Sommige mensen proberen daar een identiteit uit te distilleren, maar ik vind dat wat overdreven. Al moet ik wel toegeven dat ik er meer over kan zeggen dan over de belangrijkste mensen in mijn leven. Voorwerpen bevolken nu eenmaal meer mijn leven.

Wat de andere voorwerpen zijn die een belangrijke rol spelen op dit moment, vertel ik op een andere keer. Nu moet ik er immers weer snel vandoor. Met mijn rugzak. Of wat dacht u?

Elke vijfentwintigste van de maand schrijf ik over de belangrijkste voorwerpen in mijn leven. Deze eerste keer gaat het over mijn rugzak.