En plots was er dat bitter-zoet gevoel van aangekomen zijn in de toekomst. De ervaring in te zien hoe het uiteindelijk is uitgedraaid in de wereld. Wie mijn neefje was geworden. Waar mijn vrienden terecht waren gekomen. Waar keuzes toe hadden geleid. Op welk moment precies ik de mensen had verloren wiens aanwezigheid ik al die tijd voor zo vanzelfsprekend had gehouden.

Wat me er, instinctief, toe aanzette terug te reiken en die informatie, die ik zo waardevol achtte, te delen met ieder die nog niet zover was. Maar het kon niet. Een deel van mij had gekozen om achter te blijven. Dat deel van mij dat sprak, streelde en schreef stond nog steeds op die vergeten plek ergens in het verleden. Onwetend afgesplitst. Gebrand aan het wachten op nieuws. Nieuws uit de voorbije toekomst. Waar ik was, of nog ben.