Heb jij voor ogen waar je wil staan over een jaar? Over vijf of tien jaar? Of gaat het allemaal prima zoals het nu is? Af en toe krijg ik dit soort vragen van lezers en mensen die ik nu en dan eens, regelmatig of terloops, ontmoet. Ze dromen zelf, begrijpelijk, van beter, verder en meer. Of ze hebben op de tv gezien dat een eenvoudige mens zijn of haar levensdroom heeft kunnen realiseren.

Het is menselijk om dromen te hebben. Net zoals het eigen is aan dromen dat ze richtinggevend zijn, en overgaan in andere dromen, eerder dan gerealiseerd te worden. Dat zijn veel mensen in onze tijd wat uit het oog verloren. Zodra je een droom of wens uitspreek, krijg je ofwel de vraag waar je op wacht ofwel hoe je erbij komt zoiets onrealistisch te denken. Logisch dat er nogal wat mensen hun dromen alleen nog heimelijk koesteren.

Net zoals andere mensen heb ik dromen, en had ik lange tijd de vrees ze uit te spreken, of zelfs maar te denken. Als iemand me vraagt wat ik droom zeg ik vaak dat ik het niet weet. Dat is meestal ook zo, op dat moment, omdat ik zo’n vraag meestal niet verwacht. Zeker als iemand me vraagt waar ik ga of wil staan binnen bepaalde tijd. Tijd is voor mij al een zeer vaag begrip, en toekomst is vooral onduidelijk, vaag en schrikwekkend.

Tegenwoordig is mijn antwoord op de vraag waar ik later wil staan dat ik binnen die tijd graag de energie zou willen hebben om met volle moed in te gaan op kansen die mij worden geboden om samen te werken met positieve mensen en verder te groeien in wie ik wordt. Het gaat niet prima, maar ik droom ook niet meteen van elders. Vroeger zei ik wel eens dat ik eens wist of ik er binnen een jaar, binnen vijf of binnen tien jaar wel nog zou zijn. Gewoon omdat ik dat niet wist, zoals anderen dat ook niet weten.  Dat doe ik nu niet meer, want mensen steken dan meestal een betuttelende preek af over over hoe dankbaar wel moeten zijn. Ik ben dankbaar, zeker, maar niet zozeer voor hetgeen waar ik dankbaar voor zou moeten zijn.

Mijn dromen vind ik alles behalve bedrog, niet ’s nachts noch overdag. Ik neem ze ernstig, maar probeer ze niet als te absoluut te zien. In mijn beleving is er geen harde realiteit, of als er een realiteit is, dan is ze al zeker niet hard of zacht. Mijn dromen zijn ook niet groot of klein, ze zijn vooral flexibel, dynamisch en wendbaar. Ze veranderen voortdurend, en drijven mijn dagelijkse dynamiek aan. Ze zijn verre van homogeen maar bestaan voor een stuk uit wens, droom, voorbereiding en actie. Ze zijn schijnbaar niet verwant met elkaar, maar zijn allen witte hokjes in het fantastische kruiswoordraadsel van mijn leven dat voor mij is weggelegd. Het enige wat ik moet doen is het invullen, genieten van de realiteit die aan mij onthuld wordt en ingaan op de geboden kansen. Mijn droom, wens, verlangen is van elk wit hokje te genieten en niet verleid te worden te blijven rouwen om de zwarte hokjes.