Het klinische beeld, het stereotiepe beeld van autisme dat men heeft, stemt niet overeen met het reële zelfbeeld en wereldbeeld van een mens met autisme. De realiteit is dat zijn hersenen zo anders ontwikkeld zijn, waarin hij een keuze maakt om zijn ontwikkelingsvoorsprong eerst verder door te ontwikkelen met zijn denkende brein, om pas later sociale investeringen te doen.

De realiteit is dat hij zo’n extreem gevoelig brein ontwikkeld dat hij de wereld inspiegelt, zonder oordeel. Hij toont het gewoon. Een mens met autisme, in welke conditie dan ook, is een mens die verwonderd is, die een hoge metafysische conditie aanneemt in zijn zijn, door Olga Bogdashina als een simply be beschreven, maar die in werkelijkheid een hoge mate van contemplatie betekent.

Dit neemt echter niet weg dat hij haast permanent in een overlevingsmodus verkeerd, waarin executieve functies uitgeschakeld worden en die waarschijnlijk aan de basis ligt van een hoge school – en arbeidsuitval. Hij wordt gewoonweg te ver buiten zijn comfortzone, zijn window of tolerance, getrokken.

Inge Lemke in ‘Autisme is een isme: Essays over autisme’ (Gompel & Svacina, 2018)