Het is behoorlijk frustrerend dat het zo moeilijk is om mensen te vertellen over autisme. Telkens als  A-woord valt, reageren mensen behoorlijk vreemd. Ofwel lijken er ze alles over te weten, en vinden het bijzonder dat ik hen een zorgwekkend aandoening opbiecht. ‘Voor een autist is dat behoorlijk vreemd, die zweren meestal bij anders-zijn en hun supertalenten of wentelen zich in hun slachtofferrol’. Ofwel kennen er ze er helemaal niets van, en veronderstellen ze dat ik mij iets aanmeet wat ver van mijn bed is, dat ik me aanstel over iets dat ik volgens hen bijlange niet heb.

Het zou mogelijk moeten zijn mensen op een ontspannen manier autisme uit te leggen zoals : ‘Goh, ik heb autisme ja, al is dat niet zoals de autisten die je kent uit de media, uit de series op televisie of uit de kranten. Ik ben veeleer dat soort autist waarvan je nog nooit hebt horen spreken in de media. Precies ja, een van die mensen met autisme die met geen enkel stereotype overeenstemt.

Zo’n alleman-autist die zelden of nooit in slecht uit het Engels vertaalde tekstboeken voorkomt, en die zo complex in elkaar zit dat het amper mogelijk is te bepalen waar diens autisme begint en de rest eindigt. Zo’n mens die niet zomaar ‘iets autistisch’ doet op commando, en die niet het verschil kan tonen tussen wanneer hij z’n best doet om zo gewoon mogelijk te zijn en wanneer hij zichzelf kan zijn. En of dat ‘zichzelf zijn’ ook inhoudt dat hij dan ook nog tekenen van autisme vertoont’.

Dat A-woord ‘sluitend’ uitleggen, wil dus niet altijd lukken. Om allerlei redenen, teveel om in één twee drie op te noemen. In elk geval is het behoorlijk frustrerend. Uitleggen doe ik dan ook alleen maar als ik aanvoel dat het de moeite loont. Iemand die me tussen twee haltes, twee gangen of tussen pot en pint vraagt in één zin uit te leggen wat ‘dat autisme waarover wel eens gesproken wordt in de media nu precies inhoudt’, zal ik dus moeten teleurstellen. Te meer omdat grossieren in ‘één zin’-antwoorden nooit mijn sterkste kant is geweest.