Het is half elf, al donker, en vrij rustig op het perron van het station Brussel Noord. Af en toe dendert er wel een goederentrein voorbij en braakt de computerstem auditieve data. Het lijkt veilig maar het blijft oppassen geblazen, weet ik uit ervaring.

Er doen de wildste verhalen van mensen die van horen zeggen hebben dat er zoveel passagiers hier al eens bestolen zijn geweest. Je blijft er best niet te lang hangen. Al is er op sociale media wel eens discussie over welk Brussels station nu het onveiligst is: Centraal, Zuid of Noord. Zelf vind ik ze alle drie even griezelig, ook overdag. Al kom ik in geen enkel treinstation echt voor mijn plezier.

Plots wordt ik door een aanklampende man uit mijn gemijmer getrokken. ‘Monseigneur, j’ai faim, je suis handicap’ brabbelt hij haast onverstaanbaar. Zijn Frans klinkt even behaard als het mijne. Aan zijn hand twee kindjes. Vier en zes schat ik ze. ‘Monseigneur, zeg maar monsieur, mon ami,’ antwoordt ik. Ik bied hem aan om een broodje of iets warms te kopen, ‘et quelque chose pour les petits’.

Het is niet de eerste keer dat ik dit doe. Soms blijkt de persoon in kwestie ook echt wel hongerig en wil zo iemand echt geen geld voor drugs. Dit keer lijkt het of de man zijn buik al vol heeft van dat soort generositeit. Hij wil geld. Maar ‘je ne suis pas Mister Cash’ probeer ik hem uit te leggen in mijn beste Frans. En een therapeutisch gesprek over zijn talenten en sterkten lijkt hij ook al niet te willen. Wat ik ook wel versta in deze omstandigheden.

Dan rest ons niets anders dan afscheid nemen, de man met de kindjes en ik. Er is niets meer te zeggen. Bovendien komt mijn trein naar huis eraan. Voor ik mijn leven herneem, en het zijne, voor we elkaar loslaten, wens ik hem nog ‘bonne chance’.  En een goed verder leven. Maar daar heeft hij duidelijk geen boodschap aan, want hij is alweer druk bezig, met een volgende klant.