‘Waarom sommige therapeuten liever geen autistische volwassenen in hun praktijk hebben’ … autisme en hulpverlening
psychotherapists lack education and expertise for the support of adults on the autism spectrum’
(Lipinski, Boegl, Blanke, Sunkel & Dziobek, in Autism, 2021). Grafische verwerking (c) Sam Peeters, Tistje.com
- De behandeling van autistische mensen gebeurt het best door gespecialiseerde kinder – en jeugdpsychologen, in een team met een (kinder)psychiater, pediater en/of spraak – of speltherapeut. Mijn kennis en deskundigheid over autisme is daarvoor onvoldoende.
- Ik verwijs autistische mensen liever door naar therapeuten met speciale of bijkomende training rond autisme-gerelateerde therapie, zoals toegepaste gedragsanalyse (ABA), cognitieve gedragstherapie (CGT) en/of psychodynamische therapie.
- Als er iets mis loopt tijdens de behandeling van een autistische volwassene weet ik niet waar, bij welke collega’s of andere zorgverlening, ik als professional terecht kan voor advies of intervisie.
- Ik heb onvoldoende vertrouwen in mezelf of mijn professionele bekwaamheid om te werken met autistische volwassenen. Ze zijn te complex en te uitdagend naar mijn aanvoelen.
- Het is erg moeilijk om persoonlijk contact te krijgen en een professionele therapeutische band of werkrelatie op te bouwen met autistische volwassenen. Het is vooral moeilijk om oogcontact te maken met autistische cliënten, en dat maakt het onwerkbaar. Onder andere de beperkingen op vlak van interpersoonlijke communicatie, zichzelf verhouden tot anderen, niet-verbale mogelijkheden, impulsbeheersing, introspectie, sociale omgang, verbale mogelijkheden, het vermogen te veranderen, en zich bewust zijn van de eigen emoties bemoeilijken het werken met autistische mensen.
- Autistische volwassenen hebben een hogere intensiteit aan ondersteuning nodig dan ik kan bieden. Zij hebben vaak meerdere psychische problemen, zoals angst, dwang, depressie, ADHD/ADD, sociale problemen, verslaving en soms ook suïcidaal gedrag.
- Ambulante praattherapie is niet passend voor autistische mensen. Dat komt zowel door hun problemen met empathie als hun te beperkte of te sterke verbale vermogens of vermogen tot compensatie.
- Het anders-zijn van autistische mensen vind ik te bevreemdend en bedreigend. De kloof met de belevingswereld van de autistische volwassene en dan die van ons is soms groter dan wenselijk.
- Psychotherapie met autistische mensen is bijzonder arbeidsintensief en organisatorisch niet werkbaar voor onze praktijk.
- Autistische volwassene hebben een slechte naam onder collega’s. Er doen heel wat verhalen de rond over bijzonder onaangename ervaringen, waaronder niet zelden agressie, weerstand, plots wegblijven van de sessies, weinig openheid tot verandering en herhaaldelijke crisissituaties.
Uit: ‘A blind spot in mental health care: psychotherapists lack education and expertise for the support of adults on the autism spectrum’ (Lipinski, Boegl, Blanke, Sunkel & Dziobek, in Autism, 2021).
Tistje 
Waarschijnlijk is ‘normalisatie’ voor een stuk ook de bedoeling van hulpverlening, ook al wordt het op veel verschillende manieren verwoord. Op zich is daar niets mis mee, we willen allemaal wel in zekere mate meedoen met anderen, ons niet ‘abnormaal’ voelen. Als het om ondersteuning van autisme gaat, is de persoonlijkheid ook niet zozeer in het vizier, wel de communicatie met anderen en omgaan met onzekerheden door een andere, niet compatibele informatieverwerking. Autisme en persoonlijkheid worden vaak verward, merk ik, zeker bij mensen met de aspergervorm van autisme, naar het schijnt omdat die meer aanleiding zou geven tot persoonlijkheidsproblemen dan bij autisme in het algemeen.
LikeLike
Sam, misschien is de vraag hoevéél van de psychologen wel autisme kunnen herkennen en ermee kunnen omgaan. Dat zou ruim boven de 90% moeten zijn en geen toevalstreffer. Dat blijkt niet zo te zijn uit het onderzoek. “Veel van hen stellen hun eigen normaal voorop” is eigenlijk schandalig. Want dan gaat therapie over normaliseren aan de samenleving in plaats van genezen. Weinig mensen zijn ooit genezen door zich te normaliseren en hun eigen persoonlijkheid te onderdrukken.
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad, dat gebeurt ook, of dat ze ze verkeerd diagnosticeren. Sommige van de therapeuten in het onderzoek beschouwen dat herkennen misschien niet als deel van hun functie, en beperken zich tot therapie?
LikeLike
Volgens mij heeft het meer te maken heeft met weinig of geen kennis over of vertrouwdheid met volwassenen met autisme in de opleiding tot psycholoog en een voorbijgestreefd of te weinig genuanceerd beeld van autisme in die opleidingen. Dat komt ten dele ook uit het onderzoek van de Humboldt Universiteit waarop ik dit lijstje baseer. Ik zie het ‘dubbele empathie probleem’ ook niet meteen als een mogelijke verklaring, want ook mensen met autisme onderling ervaren een grote afstand tegenover sommige anderen met autisme.
Ik ken zelf best wel psychologen, psychiaters, hulpverleners en psychotherapeuten die zich in vraag kunnen stellen, redelijk wat weten en aanvoelen van autisme, en tot een goed contact of goede ‘werkrelatie’ komen. Er zijn echter ook heel wat onder hen die zich, net als heel wat mensen met autisme trouwens, hun eigen normaal vooropstellen.
LikeLike
Merkwaardig, merkwaardig. En dan te bedenken dat psychologen en therapeuten waarschijnlijk regelmatig mensen begeleiden die autistisch zijn en het (nog) niet weten. En ze deze mensen dus niet goed begeleiden. Het herkennen zou minstens een onderdeel moeten zijn van hun opleiding. Ik ben het ook eens met de reactie van Veerle.
LikeGeliked door 2 people
Worden veel van deze reacties niet vooral veroorzaakt door een dubbel-empathie probleem? In het spectrum van persoonlijkheidseigenschappen is er waarschijnlijk een heel grote afstand tussen de typische psycholoog en de karaktertrekken die typisch bij mensen met autisme horen. Nog zonder enige ziekte is een persoon met autisme dan al ‘vreemd’.
Iin hoeverre zijn psychologen bereid om zichzelf in vraag te stellen om een ander te kunnen zien? Puntje 8 is daarom misschien wel het belangrijkste en misschien een verklaring voor veel van de andere vaststellingen. Waarom kunnen psychologen mensen die te véél ‘anders’ zijn niet behandelen? Heeft hun opleiding niet geleerd om zorg te dragen dat ze niet hun eigen normen opleggen als normaal?
LikeGeliked door 2 people