• Communicatie rond (afzeggen van) afspraken

Als ik een ontmoeting heb met iemand, probeer ik die steeds te laten doorgaan. Zeker als om een afspraak gaat bij iemand die druk bezet is en die zijn of haar brood verdient met zorg -, hulp – of dienstverlening. Het kan echter gebeuren dat ik mij op het laatste moment moet verexcuseren of gewoonweg niet kom opdagen zonder voorafgaande verwittiging. Goede afspraken vooraf kunnen dat verhinderen.

Zo kan het helpen dat een hulpverlener de mogelijkheid biedt om via sms of mail te verwittigen, of de keuze biedt tussen verschillende methodes om elkaar te ontmoeten. Het kan immers zijn dat ik op dat moment overmand bij door bepaalde angsten, uitgeput of overweldigd ben of omdat ik op dat moment het niet aankan om onderweg de talloze prikkels en indrukken te ondergaan.

• Niet of later dan verwacht beantwoorden van oproepen of berichten

Het gebeurt dat ik niet meteen op een bericht, een telefoontje of een mail antwoord. Ik heb om te beginnen vaste momenten om dat te doen. Zo wil ik mijn schermtijd beperken en kunnen doorwerken en afwerken met wat ik bezig ben. Als iemand mij een berichtje stuurt dat het zeer dringend is, kan ik daar een uitzondering voor maken. Een andere reden waarom ik niet meteen antwoord is om niet te impulsief te zijn, voldoende te kunnen nadenken over mijn antwoord en de verwoording ervan.

Als ik je laat wachten, betekent dat dus niet dat het mij niets kan schelen. Meestal ben ik met gemiste oproepen en berichten meer bezig dan ik zou willen. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik het oprecht vergeten ben, dat ik op dat moment de energie niet heb om meteen te antwoorden of dat ik op dat moment in een zodanig chaotische periode leef dat jouw oproep of bericht totaal ontgaat.

• Als ik je blijf vragen om te herhalen wat je zegt of doet

Het gebeurt dat ik bepaalde mensen blijf vragen om te herhalen wat ze net gezegd hebben of net (voor)gedaan hebben. Dat betekent meestal niet dat ik niet luister of niet geconcentreerd ben. Het kan er wel op wijzen dat je net zei of deed bij mij niet is binnengekomen, bijvoorbeeld omdat het uitsluitend mondeling was (en niet visueel of op een andere manier is ondersteund). Het kan ook zijn dat je teveel informatie ineens op mij heb afgevuurd, en ik nog bezig was met al wat je vooraf hebt gezegd, en met al het andere in de omgeving van lawaai en storende elementen. Het kan me in zo’n geval helpen om trager te gaan, en af te toetsen in welke mate ik wat begrepen heb, en hoe ik het dan wel kan verstaan.

• Als ik je niet meteen in de ogen kijk bij een gesprek of ontmoeting

Voor sommige mensen komt het onbeleefd over als hun gesprekspartner hen niet in de ogen kijkt of hen duidelijk volgt. Soms laten ze dat merken door redelijk vaak mijn naam te herhalen, of met hun duimen te knippen, om mij te vragen bij de les te blijven. Dat laatste vind ik trouwens erg onbeleefd. Bij mij is het net een teken dat ik niet luister als ik mensen ‘gepast’ in de ogen kijken (of als dat zo lijkt). Dan ben ik vooral naar hun ogen aan het kijken, om de anatomie van hun pupillen of de schoonheid van hun gezicht te bewonderen. Ik vind het erg vermoeiend om zowel luisteren als gepast oogcontact maken te combineren. Het is voor mij ofwel het een ofwel het ander, of ik vind het behalve vermoeiend soms ook fysiek pijnlijk en beangstigend.

• Niet in gesprek gaan als ik in gezelschap ben

Ook al ben ik gezelschap, wat niet zo erg vaak gebeurt, dan nog vind ik het moeilijk om te weten hoe ik spontaan iemand kan aanspreken. Ik zie daar meestal geen reden toe, zelfs al ken ik deze mensen. Ik zeg ‘dag’ en daar blijft het vaak bij. Tenzij we ergens om een bepaalde reden zijn, maar ook dan blijf ik lang stilletjes. Sommige mensen ervaren dat, heb ik vernomen, als onbeleefd. Het betekent niet dat ik geen oor heb voor wat anderen zeggen, of hun gesprekken niet volg, of geen interesse heb. Meer zelfs, ik volg verschillende gesprekken tegelijk, en sla ik deze allemaal op in mijn hoofd, en blijf er later die dag of avond, tot vaak een gat in de nacht, naar luisteren en replieken maken in mijn hoofd.

• Als ik plots geagiteerd raak in een sociale omgeving

Het gebeurt dat ik af en toe geagiteerd raak zonder dat dit aangekondigd is. Dat gebeurt als mijn sociale energie opraakt, als ik om een of andere reden meer angsten ervaar of als ik overweldigd voel. Het heeft meestal niet zoveel te maken met de mensen in mijn directe omgeving op dat moment. Het is een teken dat voor mij te veel wordt, en dat mij in deze omgeving houden wel eens voor wat problemen zou kunnen zorgen.

• Als ik meer aandacht begin te krijgen voor voorwerpen dan de mensen in mijn buurt

Het gebeurt dat ik in gezelschap plots meer aandacht heb voor voorwerpen die ik meeheb dan voor de mensen om mij heen. Dat komt omdat ik minder goed voel en me probeer terug op te laden door bezig te zijn met troostende of lievelingsvoorwerpen. Dat ik me minder goed voel, kan te maken hebben met vermoeidheid, door te hoge verwachtingen op dat moment, maar mag niet persoonlijk opgevat worden door de mensen om mij heen. Het kan mij helpen dat ik even uit de omgeving weg kan, mij kan afzonderen, even kan liggen en bezig kan zijn wat ik graag doe. Soms kan een wandeling in de natuur ook deugd doen op zulke momenten. Mij ernstig of vermanend toespreken dat ik me volwassen moet gedragen en dat er niemand graag is, of iedereen naar huis wil, maakt het meestal alleen nog lastiger.