Tot nu ben ik zes keer verhuisd. Dat is betrekkelijk weinig, kwam ik onlangs te weten. Een bevriend koppel vertelde me dat ze ongeveer om de drie jaar verhuisden. Ze konden niet meteen een oorzaak aanwijzen, het leek altijd noodzakelijk op dat moment.

De ene keer leek het nodig voor het werk, de andere keer voor de kinderen, en nog een andere keer was de nieuwe woning een coup de foudre geweest, liefde op het eerste gezicht, een huis op een locatie waar je geen nee tegen kon zeggen. Omdat er een prachtige tuin bij lag, een vijver of zelfs een zwembad. Of omdat dit een echt veilige wijk was, en er geen bezwaar van de buren was dat het koppel kippen, een geit en zelfs een hangbuikzwijntje hield.

Ik zou het alvast niet kunnen, want ik vind verhuizen enorm vermoeiend. Het duurt bovendien wel minstens een half jaar vooraleer ik een beetje terug de oude ben. Het begint al met de voorbereiding, hoe we welke spullen zonder al te veel kosten van het ene plaats naar de andere zullen vervoeren, zonder dat we daarvoor hulp van anderen kunnen inroepen. Op zo’n moment benijd ik mensen die een hele groep helpende handen kunnen optrommelen, voor hen spaghetti bolognaise en zo een verhuisbedrijf uitspaart.

Daarom is een verhuis bij ons meestal het moment bij uitstek om van alles en nog wat weg te schenken, weg te brengen of weg te gooien. Toen ik de laatste keer verhuisde, heb ik bijvoorbeeld drie vierden van mijn boekenverzameling naar het milieupark gebracht. Ook kledij, elektronica, meubels, oud papier … bij elke verhuis bezoeken we heel wat kringloopcentra, goede doelen en diensten voor de vierde wereld-community. Tot uiteindelijk het verhuisbedrijf komt en in enkele uren ons hebben en houden oplaadt, verplaatst en netjes terug neerzet ter bestemming.

Het lastigste moment van een verhuis is voor mij de periode dat de nieuwe woning nog geen ‘thuis’ is, en de oude woning al geen ‘thuis’ meer is. In die periode voel ik me ontredderd, en figuurlijk thuisloos. Ik kan me niet voorstellen hoe het is werkelijk thuisloos te zijn, maar ik wens het niemand toe. Ook al staan de vertrouwde dingen wel waar ze moeten staan, toch duurt het voor mijn hoofd nog een hele tijd om eraan te wennen dat die nieuwe plek waar het zich ’s nachts te rusten legt de plaats is waar het thuishoort. In die periode speelt het hoofd met mijn voeten, en met de rest van mijn lichaam. Of thuisloze mensen dat ook hebben, weet ik niet. Het enige wat ik weet is dat het een gevoel is waar ik liever zo snel mogelijk van af geraak.