Het stond al enkele maanden geleden in de pers. In een wereld zonder internet zou het dus al lang meegegeven zijn met het oud papier. Geen haan zou nog kraaien naar de uitspraak. Nu de Ronde van Frankrijk wielrennen – ‘fietsen is voor oude dametjes’, aldus een commentator – weer eventjes in de kijker zet, komt het op menig fora weer bovendrijven. Meer specifiek op fora die de beeldvorming van autisme, en psychisch en fysiek ‘anders-zijn’ in de media van dichtbij volgen.

Of het een wielrenner is of niet die de uitspraak deed, doet er eigenlijk niet. Voor hetzelfde geld was het een andere geïnterviewde, een basketballer of een roeier, een zanger of een leraar, een fotomodel of een schrijver. Dit keer was het ene Thomas De Gendt, een wielrenner.

Fascinatie voor ‘de koers’

Ik volg ‘de koers’ niet altijd van dichtbij, dus ik kan me maar een vaag beeld vormen bij zijn naam of zijn persoon. Wat mij wel als kind al fascineerde, dat waren de tabellen met statistieken over de ritten en de eindrangschikking. Ook wie voorop lag voor welke ‘trui’, fascineerde me. Hoewel die trui volgens mij meer leek op een t-shirt. Of ik was bezig met de namen en kleuren van ploegen, de kopmannen en knechten, de hiërarchie in het peloton, wie werkte voor wie.

En dan had je ook nog de rit zelf, met commentatoren, zowel in een hokje met een scherm als op de motor. Hoe deden ze dat toch, vier uur vol praten en bezig zijn over iets waarover volgens mij in vijftien minuten zowat alles gezegd was? Toch vond ik het best spannend, de tijd in seconden lezen, de voorsprong die ‘een ontsnapping’ uitbouwde op het peloton. Om nog maar te zwijgen over al die vreemde uitdrukkingen, die wielertermen, … Een fascinerend verhaal. Om nog maar te zwijgen over de hele marketingstrategie en de subcultuur errond.

Steeds langere lijsten van voorbeeldfiguur waardige autistische mensen

Het verbaasde me dan ook niet dat de genoemde Thomas De Gendt, naar het schijnt een Vlaamse wielrenner die al heel wat heeft meegemaakt, zich autist noemde. Hij is niet de eerste, en vast niet de laatste, mens die in de media komt die zichzelf zo noemt (of laat noemen).

De lijstjes van al dan niet zelfverklaarde ‘voorbeeldfiguur waardige’ autistische mensen op het internet worden dan ook steeds langer. Als er een autisme-epidemie zou zijn, dan wel in het postuum, op afstand of zelf diagnosticeren van mensen die in de media komen. Ik wacht nog op de eerste mens in zulke lijsten waar ik echt naar op kijk, en met wie ik me enigszins verwant zou voelen.

De Gendt weet dat hij weldra zal opduiken in een of ander lijstje, en nuanceert al meteen zijn uitspraak. ‘Het is nooit officieel vastgesteld’, vertelt hij in het Humo-nummer van 14 mei, ‘maar ik heb wel het gevoel dat ik op zekere hoogte autistisch ben’. Zelf zou ik het gevoel hebben om dat voor mezelf te houden, en eraan te denken dat dit andere mensen zou kunnen kwetsen. Het zal aan mijn hyperempathie liggen waarschijnlijk, volgens sommige ‘autismedeskundigen’ op het internet een uitgesproken autistisch kenmerk.

Veel wielrenners zijn autistisch

De geïnterviewde wielrenner gaat nog een stapje verder. “Volgens mij geldt dat voor veel renners”, vertelt hij de journalist (of zo heeft die het opgevangen). “Elke dag eten we hetzelfde, zijn de trainingen hetzelfde, wegen we alles minutieus af. Laat een normaal mens dit doen en na een week geeft hij het op. Maar wij houden dit vijftien jaar vol.”

Het zou natuurlijk kunnen dat er mensen met autisme zijn die elke dag hetzelfde eten, alles minutieus afwegen en zich vervolgens te pletter trainen volgen precies hetzelfde patroon. En dat vijftien jaar lang. Alleen, ik ken er geen. Ongetwijfeld ligt dat meer aan mij dan aan het al dan niet bestaan van autistische mensen die dit doen.

Het gevoel dat ik tot op zekere hoogte een topwielrenner ben

Als ik echter voor mezelf spreek, eet ik beslist niet elke dag hetzelfde. Mijn liefste en ik eten ongeveer hetzelfde elke week, dat klopt wel. We wegen sommige dingen wel minutieus af, net als de meeste tv-koks. Misschien geeft ons dat het gevoel, tot op zekere hoogte, een tv-kok te zijn. Misschien ook niet.

Geen van beiden trainen we ons te pletter. We zetten beiden wel behoorlijk wat stappen, in elk geval meer dan de meeste autistische mensen die op sociale media hun aantal stappen delen. En we doen minstens vier uur per week fitness. Daarnaast maken we elke avond na het avondeten nog een wandeling van een half uur, volgens dezelfde route. Volgens sommige mensen valt dat onder ‘ te pletter trainen’ en ‘precies hetzelfde patroon’.

Tot slot nuanceert Thomas De Gendt nogmaals zijn ‘autistisch zijn’. “Ik leg wel degelijk contact met mensen’, drukt hij ons, lezers, op de borst. Alsof autistische mensen geen contact zouden zoeken. Ook al is dat contact niet altijd conform de verwachtingen van anderen en leidt het tot onverwachte of onaangename gevolgen. Gelukkig lees ik, om te eindigen, dat we toch nog iets gemeen hebben, Thomas en ik. Voor ons beiden geldt immers kwaliteit boven kwantiteit. Aan een paar goede vrienden hebben we beiden genoeg. Je zal het geloven of niet, maar ik krijg het gevoel dat ik tot op zekere hoogte een topwielrenner ben.