Ik was dertien toen ik werd gediagnosticeerd met autisme. De psycholoog zei dat ik al eerder de diagnose zou hebben gekregen, als ik niet zo goed was geweest in het opvolgen van regels, het nadoen van anderen en het faken dat ik ‘normaal’ was. Het was gewoon een kwestie van tijd, zei de psycholoog, voordat ik moest stoppen met doen alsof, en eerlijk moest zijn over mijn neurologische afwijking.

Gezien ons traditioneel Italiaanse katholieke gezin, dat gedomineerd werd door scepsis tegenover alle andere oplossingen dan bidden, was het een wonder dat ik überhaupt naar een psycholoog werd gebracht. Dat laat zien hoe ten einde raad mijn moeder was, aangezien ze tegen de rest in ging, die volhield dat ik gewoon een normaal maar koppig kind was. Mijn moeder vertrouwde op haar intuïtie en maakte in het geheim een aantal afspraken met de kinderpsycholoog, die mij uiteindelijk gediagnosticeerd heeft. Ik heb haar daar waarschijnlijk nooit genoeg voor bedankt.

Na mijn diagnose kreeg ik therapie voor mijn angstaanvallen, waarbij ik met behulp van emotie regulatie leerde te accepteren dat de wereld zich niet altijd aan mijn dwangimpulsen en obsessies hield. Ook leerde ik om te gaan met dat deprimerende gevoel aan de rand van het leven te staan, dat de meeste mensen met autisme ervaren.

Ik heb autisme en ik heb stimulatie nodig om kalm te blijven. Daarom zit ik vaak op een grote oefenbal, zodat ik heen en weer kan draaien. Ik heb een ketting waarmee ik kan spelen zonder dat mensen het raar vinden, en daarmee friemel ik als ik de drang voel, zonder aandacht te trek ken. Elke ochtend doe ik yogaoefeningen, en ik zwem om energie te verbranden, een activiteit die geen pijn doet aan mijn gewrichten.

Mijn broekspijp: Franse naden, geen kriebeligheid. T-shirts: zonder label. Wat nog meer? O ja, ik eindig de dag meestal met een verzwaringsdeken met daarbovenop mijn hond, maar ik hou van prikkels en knuffels, van de juiste mensen, op het juiste moment. Ik ben geen robot. Het is een stereotype dat mensen met autisme van die koude, emotieloze lege hulzen zijn, wat niet waar is. We voelen gewoon anders, en het is vaak zo dat we te véél voelen, waardoor we die gevoelens moeten categoriseren en copingstrategieën gebruiken om ze aan te kunnen.

Al vroeg kreeg ik de kans om aan mezelf te bewijzen dat ik wél alleen kon wonen, sterk, veilig en onafhankelijk. En ik heb dat ook bewezen, ruimschoots zelfs. Toch moet ik toegeven dat er dagen zijn waarop het leven zwaar is. Autisme is een levenslange realiteit; nooit krijg je echt alles mee, heb je de juiste timing en zie je de wereld zoals een heleboel andere mensen hem zien. En soms is dat frustrerend en deprimerend.

Chloe Liese, Engelstalige autistische auteur, in ‘Het wachten waard’ (Always Only You), romantisch verhalend/fictie met autobiografische klemtonen, uitgegeven bij Lovebooks Nederland (2022)