Ik hou van eerste zinnen. Zoals ‘ooit was alles groen’. Vaak zou ik het daarbij willen houden. Gewoon één zin schrijven, spreken of uitbeelden. Niet meer, niet minder. Ik benijd mensen die dat kunnen, die kort en krachtig uit de hoek kunnen komen, en toch met nuance weten uit te drukken wat ze willen delen. Jammer genoeg wil ik steeds verder gaan. Ik hou van ergens mee beginnen, maar ik weet niet van ophouden.

In mijn boekenkast heb ik talloze werken rond beginzinnen. Van een bloemlezing van de mooiste, de lelijkste, de beroemdste, de beruchtste, de verleidelijkste zinnen tot praktische gidsen, atlassen van plaatsen waar ze zijn uitgesproken, biografieën en zelfs hele romans van één-zin-schrijvers. Je zou denken dat je geen verhaal kan schrijven met één zin, maar niets is minder waar. Onlangs won er nog eentje een bekende boekenprijs.

In mijn dagboek, dat dit jaar verdacht veel gelijkenissen vertoont met mijn blog, schrijf ik elke dag minstens één zin. Soms is het een citaat, soms de brainstorm voor een voordracht of lezing die ik binnenkort geef, dan weer een ervaring tijdens het fietsen. Sommige mensen denken dat ik voortdurend bezig met autisme. Integendeel. Hoewel ik het onderwerp niet mijdt, valt niet meer dan 2% van mijn boekenverzameling onder dat thema. De hoofdmoot van wat ik lees, omvat thema’s als geschiedenis, poëzie, detective, maatschappijkritiek, populair- wetenschappelijke boeken en boeken over boeken.

Momenteel schrijf ik dagelijks het meest over mijn fietservaringen. Sinds eind juni fiets ik elke dag minstens 11 kilometer. Deels uit noodzaak, deels omdat ik het graag doe en deels om gezondheidsredenen. Binnenkort hoop ik 50 te worden. Naast mijn diploma secundair onderwijs, mijn rijbewijs, zelfstandig wonen en mijn liefste vinden, zou dat een van de mijlpalen zijn waar ik fier over zou zijn. Aangezien mijn gezondheid eerder bergaf gaat, wilde ik op het einde van het jaar toch minstens sportief over de meet komen.

Net zoals alle andere lichaamsbeweging die ik doe, zou ik nooit zo gemotiveerd kunnen zijn als ik het niet bij kon houden en mijn evolutie kon zien. Dat doe ik met de boordcomputer van mijn fiets, maar ook een aantal apps op mijn smartphone. Een daarvan geeft behalve de windsnelheid, de windrichting, de weerstoestand, en de vochtigheidsgraad ook weer hoe snel ik gemiddeld reed, hoeveel calorieën ik verbruikte, welke de uitersten waren, en dat voor elke afzonderlijke kilometer. En, hoe goed het volgens de app was, met een groen vinkje (keurig gedaan) of rood (vroeger was beter). Hoewel ik dat met een korreltje zou neem, vind ik het fantastisch om daar uren mee bezig te zijn, te verwerken en grafisch in rapporten te verwerken.

Het fietsen, de trappers rond krijgen, is natuurlijk ook een plezier. Geconfronteerd worden met onze fietspaden en vooral met mijn fietsende medemens is veel minder leuk. Er gaat geen dag voorbij of ik word onthaald op verbale en fysieke agressie van andere fietsers of ik kom in botsing met spookrijders of witte bestelwagentjes op het fietspad. Een helm, een zeer luide bel en beschermende kledij zijn dus geen luxe als fietser, heb ik ervaren. Daarbij komt nog dat ik me vaak moet inhouden om deze mensen niet uit te leggen dat ze meerdere regels in het verkeersreglement overtreden en zo zowel zichzelf als anderen in gevaar brengen.

Gelukkig weegt al die emotie niet op tegen mijn dagelijks tochtje door wind en regen, langs korenvelden, weiden met paarden en bruggetjes over (stinkende) kanalen. Het helpt mijn hoofd te legen, ondanks alles wat onderweg gebeurt, en om mijn lichaam moe genoeg te maken zodat ik, na een verfrissing, te kunnen slapen. En daar draait het leven toch voor een stuk om bij mij.