Af en toe krijg ik vragenlijstjes van studenten, meestal ter voorbereiding van een scriptie, over mijn autismebeleving, of hoe ik sta tegenover een bepaald thema dat al dan niet verband houdt met autisme of mijn handicapervaringen. Ik vul die altijd graag in, zeker als ze me nadien ook een exemplaar van hun eindproduct doormailen. Dit keer kreeg ik een lijstje van vijf vragen over mijn verhaal over autistisch leven, van Marie van het getuigennetwerk van GRIP vzw. Marie zoekt trouwens nog enthousiaste mensen die graag hun verhaal willen doen voor een groep vanuit een inclusieve visie.

1. Wat vertel je meestal nooit als je voor een publiek spreekt over je leven met autisme? Als ik iets niet vertel in mijn persoonlijk verhaal, dan zijn dat meestal ervaringen die nog te vers zijn, waar ik nog teveel emoties bij voel om ze zonder in tranen of in woede uit te barsten kan over praten en waar ik nog teveel kwetsbaarheid toon. Ik vind kwetsbaarheid tonen niet noodzakelijk slecht, maar ik vind niet dat ik er mij ongemakkelijk bij moet voelen, en het mag niet te sentimenteel worden. Het spreekt voor zich dat ik ook niet vertel wat mensen mij in vertrouwen hebben gezegd, of wat zich afspeelt in onze relatie wat we liever niet naar buiten brengen.
2. Ben je goed in nieuwe mensen ontmoeten? Ik ben eerder terughoudend als het aankomt op het ontmoeten van nieuwe mensen. Het kost ook veel moeite voor mij om mensen te ontmoeten waarvan ik nog geen beeld in mijn hoofd heb. Of minstens, ik ontmoet ze liever niet meteen in een gesprek onder vier ogen of in een groep. Ik ontmoet hen liever via mail, via chat of, als het niet anders kan, telefonisch, al dan niet met beeld. Zomaar iemand nieuw ontmoeten vind ik moeilijk, ik vind het belangrijk dat ik ook iets zal kunnen bijleren tijdens die ontmoeting.  
3. Wanneer vind je dat je voordracht of lezing geslaagd is? Dat vind ik heel moeilijk om in te schatten. Soms zeggen mensen dat wel nadat ik mijn verhaal heb gedaan, maar dan komt dat bij mij niet binnen. Waarschijnlijk omdat ik daar dan te moe voor ben. Daarom heb ik graag dat mensen na de voordracht een klein feedbackblaadje invullen, met wat ze hebben meegenomen van de avond, wat ze hebben gemist en hoeveel ze mijn lezing zouden scoren op 7. Ik vind het erg leuk om dat achteraf te lezen, thuis, als ik het kan verwerken. Ik lees graag positieve commentaar maar nog liever eerlijke feedback als ik er iets mee kan doen.  Ik veronderstel meestal dat mijn voordracht geslaagd is als de organisatie mij nog eens vraagt, of wanneer toehoorders mij contacteren via sociale media om te laten weten dat ze het goed vonden.
4. Wat wil je vooral vertellen in het verhaal dat je brengt als je vertelt over je leven met autisme en/of een handicap? Ik wil vooral vertellen dat ik even goed als andere mensen dromen, rechten en plichten, wensen en verlangens heb, en dat ik graag in de mate van het mogelijke zelf wil bepalen hoe ik mijn leven leef.  In het algemeen wil ik dus vertellen dat ik op veel vlakken een mens ben als een ander, maar dat ik net als andere mensen aanpassingen, begrip en gelijke kansen wil. Ik laat niet weg dat ik door mijn beperkingen, mijn handicap en mijn autisme heel wat bijzondere uitdagingen heb, die vaak erg vermoeiend zijn maar uiteindelijk blijf ik een mens, weliswaar met iets minder taboes dan anderen. Ik wil dus vooral een genuanceerd beeld brengen, zeker als het gaat over mijn autismebeleving.
5. Waarover vertel je graag voor een publiek? Ik heb het graag, op licht humoristische wijze, hoe ik gewone dingen in het leven aanpak met mijn beperkingen, hoe ik keuzes maak en omga met uitdagingen waar ook andere mensen voor komen te staan, hoewel zij misschien minder of anders drempels ervaren. En natuurlijk vertel ik ook graag hoe de samenleving mij vaak aan de kant schuift, veel drempels vormt maar af en toe ook meewerkt, en kansen biedt die ik graag neem