Voorbij de weilanden waar ik vanuit mijn raam zicht op heb, net voor de bocht naar de steenweg naar de grote stad, staat een klein, kleurrijk geschilderd, cafeetje, ‘de heldere uren’ genoemd.

Het is een klein café, je bent er zo weer binnen en buiten, en het staat volledig onbeschut tegen weer en wind. De uitbaatster is een verschijning als geen ander, en haar levensverhaal zou zo verfilmd kunnen worden. Als ik er tijdens een flinke regenbui voorbij fiets zie ik het cliënteel, vijf tot zes forse rokende mannen meestal, als haringen in een ton tegen elkaar schuilen.

Die heldere uren lijken in ons dorp vaker voor te komen, heb ik de afgelopen weken gemerkt.

Op de muur van café LeBeauMonde, ironisch bedoeld want het volk is beau noch mondain, staan enkele romantisch sensuele verzen van uit de dichtbundel les heurs claires van de Belgische dichter Emile Verhaeren. Ze zijn door de vorige eigenaar besteld en in sierlijk handschrift geschilderd. Er is al veel om te doen geweest. Ook al geven ze volgens mij de gewone dingen, voor zover die er zijn, een milde absurde vreemdheid, en bieden ze sommigen die blijven staan en lezen misschien remedie tegen hun existentiële angsten.

Ook bij de vele kapelletjes op de wegen rond ons dorp heb ik meermaals verwijzingen naar die ‘heldere uren ‘ gezien. Hoewel dan eerder met als boodschap ‘alles gaat ten onder, alleen de schoonheid van God’, en ‘herinner u de heldere uren die u geschonken zijn’.

Maar het meest opvallend voor mij is het vreemde kunstwerk waar ik zowat elke dag voorbij wandel als ik de buurtwinkel ga. Het is een surrealistisch aandoende gietijzeren klok met een verwrongen wijzer en enkele uren die op een hoopje liggen. De andere wijzer lijkt op een vijf voor twaalf te duiden. Ik kan het niet laten er stil bij te blijven staan en aan de gesmolten tijd van Dali te denken. Het staat er een beetje verloren bij, in de tuin van een regisseur met wiens dochter ik ooit in klas zat. Tegenwoordig is hij ‘op rust’ (hoewel hij het drukker heeft naar ooit, zei hij me onlangs) en zijn dochter werkt zich naar het schijnt een burnout bij het bedrijf JP Morgan.

Ongetwijfeld zijn er nog veel meer rode draden in dit dorp. Ik zal ze in de loop van de volgende dagen, weken, maanden en misschien jaren ontdekken (of niet). Je zou denken dat dit dorp zich alleen richt op de positieve momenten in het leven en geen aandacht besteedt aan de negatieve of ‘donkere’ momenten. Het kan natuurlijk ook betekenen dat mensen worden opgeroepen om positief te blijven, zich te richten op wat goed gaat en niet proberen te hangen in wat fout loopt. Of dat we onze zegeningen moeten tellen.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeggen er wellicht wat mensen die op het dorpspleintje staan kijken naar de tekst die al wat verweerd is door het Vlaamse hondenweer. Je zou kunnen opperen dat mensen die zich alleen met de ‘heldere’ momenten bezig houden geen aandacht besteden aan het leren van lessen of groeien vanuit negatieve ervaringen, of een onrealistische verwachting hebben van het leven. Zelf vind ik het al verwonderlijk dat ik over die heldere tijden mag mijmeren. Dat ik hier kan staan, elk moment voorbij de halve eeuw, en ik nog af en toe enkele goede momenten mag herinneren. Dan heb ik het toch nog niet zo slecht gedaan, denk ik dan. Dat u deze blog leest geeft trouwens hetzelfde aan, mocht u dat nog niet weten.